U gebruikt een verouderde browser. Wij raden u aan een upgrade van uw browser uit te voeren naar de meest recente versie.

 

ENGELENPRAAT 4 OVER 'Duistere machten', eenzaamheid en eigenwaarde

In de loop der jaren ontwikkelde zich een persoonlijke omgang met 'Gidsen van het Licht'. Elders zullen dergelijke ervaringen weer anders benoemd worden. Het gaat altijd om een ontmoeting met een Lichtwezen, Iemand die boven het gewone alledaagse uitstijgt, liefde, wijsheid en vrede uitstraalt. Voor mij, vanuit mijn traditie, is dat een engel, nauw verbonden met Jezus en met God. Sommigen beleven zo'n ontmoeting éénmaal, bij toeval, anderen gaan er gericht naar op zoek. Zo leerde ik 'geïnspireerd schrijven' in de vorm van een soort 'vraag- en antwoordspel' waarin ik met mijn vragen kwam, en al luisterend de antwoorden opschreef: het was en is voor mij een prachtige vorm van gebed, niet alleen via woorden, maar ook via beelden en gevoelens en energie. Daar wil ik je graag in laten delen. En niets houdt je tegen om zelf ook te gaan oefenen: zie 'engelen-contact NU'

 

Engelenpraat over 'duistere machten'

 Soms vraag ik het me toch af…  In hoeverre sta ik onder invloed van ‘ duisterder machten’ zonder het te weten?

 Het hoort er nu eenmaal bij. Je kan wel doen alsof het niet bestaat, zoals zoveel mensen dat ook met het Hogere doen, maar dat is je kop in het zand steken. Het hoort erbij, en het is goed om je daarvan bewust te zijn maar je er niet door te laten beïnvloeden en er zeker niet bang voor te zijn – dan speel je ze alleen maar extra in de kaart. Ze bestaan. Ze zijn aan het werk. Maar bij jou vinden ze niet direct veel houvast. Ze blijven wel  zoeken naar je zwakke plekken, en daarmee houden ze je regelmatig van je pad af, want je bent snel geneigd om het er maar bij te laten zitten. Ze zullen het dus eerder voor elkaar krijgen om je iets níet te laten doen, dan je iets verkeerds te laten doen. Wij houden je goed in de gaten. Je meditatie elke dag is ook als een soort rode vlag, heel goed, houd dat vooral vol, het brengt je iedere keer terug onder onze invloedssfeer. Maar er is nog heel veel mogelijk in de groei van onze verbinding.

 

Ik voel me een beetje ziek, verkouden, dan weer koud, dan weer warm, misschien zelfs een beetje koorts? Niet veel in ieder geval. En nu zit ik dus in bed, snotterend en wel. Nu vroeg ik me ineens af of dit ziekjes zijn óók een afleidingsmanoeuvre kan zijn. Of dat er andere dingen meespelen. Lieve Helper. Zou je me daar antwoord op kunnen geven?

 Ja. En nu krijg je het meteen weer erg warm, voel je het? Hier is iets in het spel waar je nog niet zoveel zicht op hebt. Kan dus heel leerzaam zijn. Het is de strijd. De strijd tussen ons, Helpers, en de helpers – en zet dat van ons uit gezien maar tussen aanhalingstekens – van de andere kant. Zij hebben het niet eens slecht met je voor, niet bewust, en je weet al: er is bij jou altijd wel een ingang te vinden, een aanknopingspunt, waarmee ze je in hun kamp willen trekken. Elke ziel die de kant van het LICHT kiest, is voor hen verloren. En daar zullen ze zich nooit bij neerleggen. Vergis je daar dus niet in. Het is niet simpel en gemakkelijk. Zeker niet zolang ze ingangen kunnen vinden bij jou. Dan is het zaak om telkens alert te zijn, er zo snel mogelijk mee aan het werk te gaan, zoals je nu bijvoorbeeld doet. Het ziek-zijn is voor jou een ‘bewijs’ dat je al dit gedoe niks voorstelt, zomaar een geweldig excuus in de schoot geworpen dat je moet ophouden met schrijven, met contact… WANT je bent immers ziek. Nu schrijf je tóch, en kunnen we erover praten. Je voelt wel dat het contact niet echt diep gaat, dat het veel van jezelf is, maar dat is ook niet verkeerd. Je doet iets. Je gaat er niet in mee. DAT is belangrijk.

En nu. Wat nog meer. Het is te vroeg om al alles helemaal duidelijk te krijgen. Het gaat stapje voor stapje, telkens als het zich voordoet. Je kan je voornemen om daarop te letten, het telkens meteen aan te pakken.

Daar heb ik dan wel heel erg jullie hulp bij nodig. Willen jullie me daarbij helpen? Ik blijf toch wel geloven dat het mijn diepste wens is om het contact met jullie juist te versterken, en daar als het kan ook andere mensen meer bij te gaan helpen.

Goed. Dat is een goed voornemen. Verwijt het ons niet, verwijt het jezelf niet, als het niet snel geregeld is – trouwens, je weet niet eens waar dit dan op uit zou lopen. Wij ook niet trouwens. Het is een samenspel, en je weet nu dat er een derde partij in het spel is die spelbreker wil zijn. Die negativiteit is een belangrijk hulpmiddel voor hen. Je voelde al, dat het bijvoorbeeld het openen van je hart blokkeert. Daar hoort alleen positiviteit bij. Had je je nooit zo gerealiseerd, toch? Die negativiteit zit ook in je overtuiging dat je altijd tekortschiet, enfin, al die dingen die je jezelf doorlopend aanpraat. Zelfs wij worden er moe van J Waarom wacht je niet gewoon af? Waarom zoveel energie verspild aan ‘ik zal het wel niet kunnen’, ‘het zal wel niet lukken’… Zie je wie er wint, als je je dan maar weer terugtrekt en wegzakt in nietsdoen? Natuurlijk, het is niet iets waar we kwaad om worden, zie het niet als kritiek. Het is ook prima als je tijd neemt om gewoon maar te leven. MAAR WEES HET JE BEWUST.

Daar draait het allemaal om. Laat je niet onbewust leiden door de spelbrekers. En dat gebeurt, bij alles waar je onbewust van blijft. Zij gaan voor macht.

 

Engelenpraat over eenzaamheid

 

Lieve gidsen. Ik voel me alsof ik op het randje loop, en dan weer eens overhel naar de ene kant (vreugde), en dan naar de andere (zuchtend, grauw). Dat laatste, realiseer ik me nu, is ook het zwarte gat, daar waar alle positieve ervaringen en gedachten in verdwijnen. Ik heb nog wel wat coaching nodig dus…

  Ga er maar van uit, dat het de goede kant uitgaat. Wij houden je bij de hand. Het is vooral de gewoonte. Die heb je altijd nogal onderschat. Bij jou, net als bij de meeste mensen,  is de vreugde de uitzondering, het moment, en is het  leven de grauwheid. Je vindt het nog steeds moeilijk om je eenzaamheid te bevestigen, er ‘ja’ tegen te zeggen. Eenzaamheid is niet erg. Het is de aardse staat van zijn. Zodra de conceptie een feit is, staat ieder mens op zichzelf, ook al ben je er één van een Siamese tweeling. Zolang je dat feit niet accepteert, blijf je je liefde verkwanselen voor een bord linzen, in jouw geval zoek je het zelfs letterlijk in eten, maar ook daar is de liefde niet te vinden. Ga eens op zoek naar die liefde die belangeloos geeft. Zolang je behoeftig bent, je eigen eenzaamheid wil toedekken met de liefde en aandacht van anderen, zolang kan je zelf niet belangeloos liefhebben. Denk niet dat jouw liefde de eenzaamheid opheft – dat is een misvatting. Het kan ze zelfs groter maken. Daar kan je verdriet om hebben – maar waarom eigenlijk. Het is nog steeds verdriet om het onvervulde verlangen, het verlangen naar het einde van de eenzaamheid. Maar wat als dat er mag zijn. Het is maar tijdelijk lieve meid. Het is belangrijk, om ‘op jezelf’ te zijn. Denk maar aan een ingewikkelde maaltijd met veel ingrediënten, heerlijk, maar eerst moeten al die ingrediënten apart groeien, tot ontwikkeling komen, helemaal zichzelf worden – hun eigen smaak krijgen. Jij bent bezig je eigen smaak te krijgen. Je wegvluchten voor de eenzaamheid is één van de belangrijkste oorzaken waarom je het steeds weer opgeeft. Dat wij er zijn – dat er veel mensen zijn die om je geven – dat heeft er helemaal niets mee te maken, dat heft de diepe eenzaamheid niet op: je weet het, diep van binnen, en toch ben je telkens weer teleurgesteld. Daarom ook is die eigenliefde zo belangrijk. Jezelf de moeite waard vinden. Dan verdwijnt de behoefte om jezelf te verliezen in een ander. Ja ja, cliché, van jezelf houden en zo, maar ach, wat schort het daar toch aan. Het is heerlijk dat er zoveel ‘van je rug af is’, want in je behoeftigheid nodigde je velen uit om zich aan je vast te klampen. Nu wordt de eenzaamheid weer beter zichtbaar, dat zorgt ook voor dat wankele gevoel waar je mee begon, maar je kan vertrouwen hebben in jezelf. Laten we een ander woord gaan gebruiken voor die eenzaamheid. Laten we het ‘zelfstandigheid’ noemen. Ga het in je meditatie voelen, ga je zelfstandigheid tegemoet, het is als een boom in het bos, met takken en mooie groene bladeren, oplichtend in de zon, waaiend in de wind, en de wortels in de aarde. Verbonden zijn hoort bij de ware zelfstandigheid. Je stoot niets af, je bent nergens bang voor, je klampt je nergens aan vast. Je ontvangt wat naar je toe komt – voor zover je daartoe besluit. En je geeft, steeds zuiverder. Wij houden van je.

 

 

Engelenpraat over eigenwaarde

 Je weet zelf ook wel dat je op het moment tamelijk vast zit. De vraag is dan: hoe doorbreken we dat. Of liever gezegd: hoe doorbreek JIJ dat. Met mijn hulp, dat dan weer wel. Gisteren had je even een eerlijk moment, en zag je jezelf wat minder wanhopig ‘groot’, meer eerlijk normaal en dat is in jouw ogen dan meteen ook KLEIN. Het gaat dus om het afwerpen van een schil, een beeld waar je eigenwaarde op vast zit, bang dat het bij een eerlijk beeld in zal storten, niets meer voor zal stellen. Klein worden. Nee, het stelt allemaal niet zoveel voor. Is dat erg? Niet als je gewoon van jezelf houdt, zoals wij doen, en zoals je zelf ook zou kunnen doen. Stellen je kleinkinderen veel voor? Toch vind je ze heel bijzonder. Het verwarrende is, dat je dacht dat liefde voor jezelf zoiets is als jezelf groter en beter maken dan de werkelijkheid. Hoe voorkom je dat je toe moet geven dat het niet zoveel voorstelt allemaal. Dat het barst van de foute stromen in jou, dat je nog helemaal niet zo ver gevorderd bent, en dat je dat allemaal helder ziet, en toch geen griemeltje minder van jezelf houdt. Omdat het daar niet over gaat, bij houden-van. Simpel hè? Dit is een belangrijk inzicht. We hebben het hier over trots, en trots houdt ware liefde tegen, omdat het geen waar beeld bevat. Je bent als een klein kind dat net haar eerste stapjes zet. Het gaat hier niet om een crisis, maar om het ineenstorten van dat beeld, waar je alleen maar last van hebt. Je bent altijd trots op je eerlijkheid, en het is ook die stroom van eerlijkheid die je nu beter laat zien waar je níet eerlijk bent. Er is altijd een tegenovergestelde stroom, weet je nog?

Lieve helper. Ik zou het heel fijn vinden als je met me wilde praten, want het voelt niet alsof ik hier zelf uit kan komen.

 Ja. Dat wil ik. Alhoewel het wel een klein beetje afschuiven is, vind je ook niet? Maar het zij je vergeven. Ik begrijp dat je het moeilijk vindt. Dat is het ook. Het gaat hier om een ingewikkeld proces. Een gewoonte die altijd als een soort  levensredder heeft gefungeerd, je bent er van overtuigd dat het niet anders kan dan zo. Onbewust dan. Heel onbewust. Ga terug naar je kindertijd. Hoe je niet zwak mocht zijn. Hoe je dit masker hebt opgebouwd. Natuurlijk was er ook veel goeds, maar sommige herinneringen wegen zwaar. Je kon nergens terecht. Je móest wel een sterk masker opbouwen. Doen alsof je alles wist, alles aankon. Je bent er zelf in gaan geloven. Het is een belangrijke reden geweest om je gevoelens af te sluiten. Die kwamen niet van pas. Dus ook daarom is het goed om dit masker heel goed in beeld te krijgen. Bewust een  sterk, stevig mens – onbewust de eenzame zwakkeling, die niets waard is. Je hebt het uit elkaar gespeeld, terwijl de waarheid natuurlijk gewoon ergens in het midden ligt. Je hebt het masker niet meer nodig. Het levert alleen maar angst, trots en eigenzinnigheid op. Je kan zwak en sterk zijn, je kan jezelf zijn, je kan jezelf overgeven aan de wil van God.

Waar speelt die oude gewoonte allemaal een rol?

Al in je eerste besluit je sterke kant naar voren te halen, te ontwikkelen, je ermee te vereenzelvigen. De kant waar je trots op kan zijn. Je bent heel bang om ineens niet meer sterk te kunnen zijn, te ‘vallen’. Je moet er niet aan denken dat er anderen sterker kunnen zijn dan jij. Trouwens, die conclusie zou je zelden of nooit trekken. Daarom ook je problemen met autoriteit. Iemand kan info hebben die jij niet hebt – in die zin zijn ze dan je meerdere. Maar niet emotioneel, of psychisch. En ook lichamelijke kracht maakt je bang. Zo vraagt het allemaal heel wat energie om je krachtmasker overeind te houden. Heel wat ogen-sluiten voor de werkelijkheid. Je gaat liever op een afstandje oordelen of commentaar geven, dan erkennen dat iemand krachtiger, hoogstaander is dan jij. Of je blijft erbij uit de buurt.

O lieve help. Ik hou met mijn trots een heel raamwerk overeind, wat een toestand. Geen idee hoe de wereld eruit ziet als ik daarmee ophoud – geen idee HOE ik daarmee op moet houden.

Daar gaat het niet meteen om. Het gaat om het doorzien van het patroon, het masker. Gaan beseffen hoe je een golfje bent in de oceaan, een zandkorrel in de woestijn. Nederigheid – maar alles met liefde. In die liefde zit het belang, de verbondenheid met de oceaan, de woestijn.

Geen wonder dat ik in mijn dromen maar steeds nergens aankom. Het is het masker dat op de verkeerde manier op zoek is. Die wil nóg groter, nóg sterker, nóg geweldiger worden. Het is allemaal absoluut niet belangrijk. Erger nog – het is fout. Het levert alleen maar stress. ‘Tevreden zijn met wie je nu bent’ is dus veel meer voor mij een me neerleggen bij de persoon  achter dat masker. Waar niets is om trots op te zijn, omdat dat helemaal niet van belang is. Net zo idioot als de zandkorrel die trots gaat lopen zijn op zijn unieke eigenschappen en kracht. Mijn belang, waarde, zit in het deel uitmaken van het geheel. Goed. Dit voelt wel als een stapje, een belangrijke les. Dank jullie wel, lieve helpers.

--> vlg blz