Engelenpraat 15:  Perfectie, Realiteit en Relatie

Perfectie

Ik realiseer me, dat er gigantisch veel energie zit in het beeld van perfectie, volmaaktheid, dat ik wil creëren. Het ‘zonder zonde’ zijn. Daarom die angst voor gevoelens. Daarom nooit ruzie kunnen maken, nooit rustig voor mezelf op kunnen komen of zelfs maar voor mijn mening. Dat lijkt weer helemaal niet te kloppen, maar op een bepaald niveau is het zo. Op het niveau van gevoelsrelaties in ieder geval. Daarin wring ik me in een miljoen bochten om altijd redelijk, aardig, verstandig, toegeeflijk te zijn. Mijn manier om liefde te krijgen is volmaakt zijn. Zonder fouten. Daar heb ik het zó druk mee, dat ik aan liefde géven veel minder toe kom. Er zit wel wat verwerkt in dat volmaakte plaatje natuurlijk, maar daarmee is het ook onzuiver geworden.

Ach ach. Ik ben wel een ietsiepietsie geneigd tot extremen geloof ik J. Terwijl ik bewust toch best trots was op het feit dat ik zo gemakkelijk mijn fouten en vergissingen toe kon geven. Had ik helemaal geen moeite mee. Maar dat was eigenlijk ook gewoon onderdeel van mijn volmaaktheid. En dan nog mijn interesse in engelen… ha! Ik heb er tenminste nog een tijd ook heksen bij gespaard…

Lieve Clara. Wil jij alsjeblieft je licht hier nog over laten schijnen, en me helpen om dit helemaal op te delven?

Ja. Daar wil ik je bij helpen, want het is belangrijk. Dat heb je goed gezien en goed gedaan. Weet je, je bént ook een sterk en goed mens, daarom was dit volmaakte masker ook een gevaarlijke valkuil. Je hardheid en strengheid – daar zit ook een prachtige eerlijkheid onder, die samen met liefde jou met grote sprongen vooruit helpt deze dagen. Accepteer het allemaal. Kijk naar jezelf met de ogen van God. Het is niet erg. Je bent bezig. Je hebt het juiste spoor gevonden, alles wat je hoeft te doen is het te blijven volgen. En ervan te genieten. Het is heerlijk om er zo veel bij te leren. Je bent goed op weg. Wij engelen zijn even boven de verwarring en de conflicten uit gestegen, maar daarmee ben jij niet slechter dan wij. Wel meer in verwarring. Wel geplaagd, als ieder aards mens, door die talloze innerlijke conflicten, die je zoveel energie en levensvreugde kosten. Maar zo heb je toch al heel veel goeds gedaan. En wist je contact met ons te houden en je te laten inspireren. Dat geeft je een voorsprong. Daar hoef je niet meer naar te zoeken. Dat wat er is, dan kan zich nog ontwikkelen, en dat is mooi. Maar daarvoor moet er eerst opgeruimd worden. Heel veel opgeruimd. Valkuil is, dat je je volmaaktheids-masker alleen nog maar meer gaat optuigen, dat dat je doel is. Maar het is tijd om op te houden met die volmaaktsheidsdwang. Je bent het niet, wen daar maar aan. En alle anderen weten dat allang. En toch geven ze om je. Je kan ontspannen. Je aandacht verleggen naar houden-van.

Wat een enorme hoeveelheid verspilde energie zit daar, zeg. Al die boosheid, omdat mijn strategie niet werkte en ze het verdomden om voor die geweldige ik in katzwijm te liggen. Al dat verdriet, omdat ik ondanks al dat gezwoeg nog steeds eenzaam was.  Als ik besluit daarmee op te houden, word ik niet meer zo moe van gezelschap. Maar ja, denk ik dan meteen: gaat dat zó gemakkelijk? Nee dus. Want dan loop ik meteen tegen angst aan… de angst die er in eerste instantie al voor zorgde dat ik dat masker ging vervolmaken. Ik kan het zelfs een beetje vóelen… ‘De angst, dat mensen zich van me afkeren, en dan ben ik,’ spreekt het kleine kind, ‘nergens meer. Ik heb ze nodig. Ik heb hun liefde nodig. Ze moeten voor me zorgen. Ik moet bij ze terecht kunnen, in geval van nood. Ik wil niet helemaal alleen op de wereld zijn. En dat ben ik, als ze doorkrijgen hoe stout ik ben, hoe dom, welke gemene gedachten ik heb. Ik ben helemaal alleen, en ik moet zorgen dat ik ze te vriend houd. En daarvoor moet ik heel erg mijn best doen, heel erg. Want uit zichzelf geven ze niets om me. Ik moet het verdienen. Daarom kan ik er ook niet mee ophouden. Dat stort mijn wereld in, en blijf ik helemaal eenzaam en verdrietig achter. Kijk maar eens, wat een afstand er nú al is. En dan doe ik zo mijn best! Hoe wordt het dan wel niet als ik daarmee ophoud?!’

Maar, lief onbewust kind, je doet zo erg je best, maar je gééft geen liefde. Je beschouwt jezelf niet als één van die mensen, als iemand die daar een keuze in heeft. Jij bent degene die alles overkomt, die daar machteloos in is. MAAR DAT IS NIET ZO. Jij kan één van die mensen worden, die besluit zoveel mogelijk liefde te geven, niet omdat anderen dat verdienen, maar omdat het zo fijn is om te geven. Je bent volwassen. Je hebt nog steeds mensen nodig, maar niet meer uitsluitend om iets van te ontvangen. Het gaat nu om de wisselwerking, om de energie, en die kan bij jou beginnen. En ook hier is de valkuil, dat je dat wil gaan doen om alsnog je liefde binnen te halen, te krijgen. Dan lukt het niet. Het is een oefenen in het liefde geven, om niet. En daarbij is volmaaktheid helemaal niet aan de orde. En hoef je nergens bang voor te zijn. Dus. Oefen ze. En veel plezier erbij. En blijf ondertussen kijken naar al die onbewuste stekeltjes, die gaten in je energie prikken.

Realiteit

Is het echt zo dat ik mijn eigen realiteit creëer?

Dat is wat overdreven. Maar er zit wel een kern van waarheid in. Je bent krachtiger dan je denkt, maar er zijn altijd vele factoren. De toekomst blijft altijd open, er zijn altijd meerdere mogelijkheden.

Misschien heb ik vooral in een droomwereld geleefd. Vroeger was dat zeker zo. De droom over een ideale relatie, de ultieme dominee… allemaal niet uitgekomen. Leven blijft tobben en schipperen tussen ideaal en werkelijkheid. Het is ook wel een rare manier, om jezelf een ideaal te stellen dat nergens een raakvlak heeft met de huidige werkelijkheid. Even nadenken en je weet dat het nooit iets kan worden. Maar dat doe je dan niet. Waarom niet?

Omdat je je dan neer moet leggen bij de werkelijkheid. Op moet houden met dromen. Elke verandering moet stapje voor stapje veroverd worden, het gaat met minimale beetjes, en vraagt wil, doorzettingsvermogen, zelfoverwinning.

Relatie

Bepalend voor een goede relatie is de manier waarop jij ernaar kijkt. Jij bepaalt of je je gelukkig kan voelen of niet. Dat kan niemand anders doen, het is geen optelsom, redenen die je keurig op een rij kan zetten en dan heb je de conclusie te pakken. Het is altijd ingewikkeld, nooit éénduidig. Vaak zet je de relatie onder druk, omdat je van jezelf eist dat je anders moet zijn dan je bent. Als je te weinig liefde voelt, word je daar ongelukkig van, omdat je van jezelf meer liefde eist. Het is niet dat gebrek aan liefde, het is de eis die je ongelukkig maakt, niet tevreden met jezelf, met de situatie. Het gaat altijd om eerlijk kijken naar wat er IS. Dan kan je nog steeds constateren dat je het graag anders zou willen, maar dan op een andere manier. Niet als eis, niet als druk. Wat eis je allemaal van jezelf. Als wij naar je kijken, zien we een prima mens. Natuurlijk zouden ook wij je graag wat gelukkiger zien, maar dat is vanwege onze liefde voor jou. Niet omdat we je zo niet goed genoeg zouden vinden. Kan je je voorstellen hoe het is, hoeveel rust het zou geven, als je zou ophouden met jezelf zo onder druk te zetten. Het is voor jou misschien ook wel verbonden met liefde vanwege de liefde van je ouders, als ze zich als strenge opvoeders gedroegen. Als kind denk je dan dat het bij elkaar hoort. Liefde en eisen stellen. Liefde en niet mogen zijn wie je bent. Maar je ouders hadden ook anders kunnen reageren. Je kunnen prijzen om je talenten, om je gevoelige prachtige natuur. Dan had hier nu een ander mens gezeten. Dus ja, ouders spelen nog steeds een belangrijke rol. Ze hebben je gevormd tot wie je nu bent. Hoe is het voor een kind, om bescherming te vinden bij iemand die je tegelijkertijd afkeurt? Heel, heel eng. En verwarrend, omdat ze ook nog van je houden. Dit is een duidelijke gevoelsverwarring, met heel veel tentakels, ook in je huidige relatie. Daarmee krijgt het gedrag van je partner een lading die niets met hem maar veel met je ouders te maken heeft. Er is geen mens op je pad, waar niet een bepaalde les mee verbonden is, zeker als het een partner betreft.

Zolang er zo’n groot verlangen is naar een diepere verbinding (die dan van de ander moet komen) zal het niet gebeuren. Dat klinkt wel hard, omdat je nu denkt dat je nooit zonder dat verlangen zal zijn. Maar dat is niet zo. Het moment zal veel eerder aanbreken dan je denkt: het besef dat heelwording een innerlijk proces is, het verlangen uiteindelijk geworteld is in verlangen naar het ontbrekende meer mannelijke deel in jouzelf. En dat je dat kan gaan ontdekken. En in dat geval geef je je partner de vrijheid. Er zijn talloze mogelijkheden voor de toekomst. Dat ligt niet allemaal precies vast. Sta open voor wat het leven je brengt. Laat het stromen. Wees eerst maar eens gelukkig, dan wordt het ook een stuk gemakkelijker om een gelukkige relatie op te bouwen.. 

Liefde vanuit behoefte is geen liefde, maar een verbinding in afhankelijkheid – hoeveel dankbaarheid en geruststelling dat ook oplevert. Alles goed en wel, maar een liefdesrelatie is het NIET. Daarin neem je risico’s, geef je jezelf bloot en bied je je liefde aan, in hoop. Dat is per definitie onzeker.

Dank je wel

--> vlg blz