Engelenpraat 13 over 'Onzekerheid'; 'Oordeel' en 'Openheid'

Onzekerheid

Lieve gidsen. Zouden jullie met me willen schrijven? Ik zou heel graag een vingerwijzing krijgen welke kant ik het beste op kan gaan.

Laat het niet aan ons over. Wij zijn van de BEGEleiding, niet van de leiding. Wij gaan je niet vertellen wat je moet doen. Wij weten ook niet hoe alles zich zal gaan ontwikkelen. Laten we samen het pad lopen, de zon zal over ons schijnen.

Ik vind het ook moeilijk, als ik de krant lees of TV kijk, dat ik wel in een soort ander universum lijk te leven – voor een ‘normaal’ ‘weldenkend’ mens, is het bovennatuurlijke iets voor achterlijke oude vrouwen, dat wil ik liever niet zijn natuurlijkJ Maar toch zit er dan ergens dat stemmetje ‘misschien hebben ze wel gelijk’… Hoe kan het toch, dat ik na zoveel jaren met zoveel ervaringen, toch nog steeds blijft twijfelen?

Ja. Dat is een goede vraag. Hoe kan dat toch. Je geeft de reden zelf al aan. Het is niet fijn om tot zo’n onnozel verklaarde minderheid te horen. Wind je er maar niet over op. Je kan niemand overtuigen die daar niet voor open staat. En je krijgt er onherroepelijk een tik van mee, van al die mensen die zich afsluiten en denken dat dát ‘normaal’ is. Dan moet je soms toeren uithalen om weer even te kunnen voelen dat het anders ligt. Dat er wel degelijk een andere energie is, die tegelijk kan samenvallen met je eigen energie. Al dat geleuter over buitenaardse wezens – en dan toch je niet anders kunnen voorstellen dan stoffelijke lichamen in een ruimteschip. Tja. Je weet zelf hoe lastig het is, omdat aardse begrippen als  ‘objectief’ niet meer gelden. Het is die verbondenheid die de meeste problemen oplevert. Mensen zitten muurvast in hun individualiteit, hun afgescheidenheid. Dat maakt ze blind voor heel veel verschijnselen, die vanuit een ander gezichtspunt, dat van een algehele verbondenheid, heel vanzelfsprekend zouden zijn. Het kost allemaal heel veel moeite, heel veel tijd. Maar het komt wel. Echt. Oooooit.

Oordeel

Lieve gidsen, Ik schaam me zo vaak, voor al mijn slappe gedoe, vergeef me aub…

Het is niet aan jou om te oordelen over je gedrag. Laat dat maar aan ons over. We vinden je slap, maar we begrijpen hoe je zo gekomen bent en dat scheelt J. Het helpt je niet, dat oordeel. Dat warme hart moet er ook voor jezelf zijn. Geniet van de momenten van luieren, reken er jezelf niet op af, dat is alleen al zonde van die momenten. 

Willen jullie me helpen wat meer discipline op te brengen?

Ja. Ga meer leven met het groepje gidsen. Dan kan onze invloed groeien.

Ik zal mijn best doen… maar voel mezelf vaak tekortschieten. Het spijt me.

We gaan je niet kastijden, we gaan je zelfs niet op je kop geven. We begrijpen het. Het leven dat je leidt is ook niet gemakkelijk. Dus val jezelf niet te hard. Het komt allemaal wel in orde. Er is genoeg tijd, een eeuwigheid zelfs. We laten je nooit in de steek. Ga er maar van uit dat we altijd bij je zijn.

Je bent te veel gewend aan het gevoel alleen te zijn. Maar je bent niet alleen. Vannacht waren we weer bij je. Je voelde de omarming, de liefde. Maar zodra je wakker wordt komt het schuldgevoel, je verzint de gekste dingen om je schuldig over te voelen. Het is een vorm van belangrijkheid, denk je niet? Terwijl je wel weet dat je helemaal niet zo belangrijk bent toch J

Ga eens wat anders doen. Ga eens verzinnen hoe je ons kan helpen. Dat is stukken belangrijker, daar zullen we het samen wel over eens zijn. Niet omdat jij zo onbelangrijk bent, maar omdat het belangrijke deel van jou verbonden is, nauw verbonden is, met het Grote Geheel. Ik wil je helpen ons te helpen. Want je voornemen, je streven, is goed. De uitwerking is alleen wat minder J. Ga rustig zitten ’s morgens, en vraag of ik je wil helpen ons te helpen. Stel je daarop meer en meer in. Hou op met al die boeken te lezen, je weet dat er vele wegen zijn om het goede te doen, vele talenten, vele gaven. Je hoeft niet alles te weten, niet alles te kunnen. ‘Jij in jouw klein hoekje – en ik in ’t mijn.’ Een oud liedje, maar een ware uitspraak.

Je mag doen wat je wilt, wat voelt dat goed is op dat moment. Verbeuzel je tijd niet met schuldgevoel. Je hebt wat beter geleerd om jezelf te gaan zien zoals je werkelijk bent, en, nog veel belangrijker: om dat te accepteren, en niet spoorslags te veroordelen. Daarin valt nog wel meer te leren voor je. Steeds meer met liefde kijken, naar jezelf, naar anderen, en niet oordelen. In de eerste plaats omdat het niet liefdevol is, en ook omdat jij helemaal niet in de positie bent om wat voor oordeel dan ook uit te spreken: je weet er domweg te weinig van. God is de enige die écht alles doorziet, alles weet: dié zou kunnen oordelen. Laat het dus maar aan Hogerhand over, en concentreer jij je maar op het ontplooien van je liefdevolle hart. In verbinding met die warme buik, zodat ook je eigen lijf en de aarde ervan mee kan profiteren.

Openheid

Waarom heb je zo weinig vertrouwen in je eigen openheid, die openheid naar het licht die wij zo in jou bewonderen? En denk nu niet: dat is helemaal afgesloten. Dat is alleen maar afgesloten als je ervan overtuigd bent dat het is afgesloten. Vraag ons om hulp. Voel hoe het licht door je heen stroomt, ons licht. Keer je naar het licht, wij staan daar op je te wachten, altijd staan wij te wachten tot je jezelf naar ons toekeert en je laat helpen.

Laat oud zeer achter je: niet door te doen alsof het niet bestaat, maar door het met liefde te ontvangen en te dragen, door het aan het Licht te brengen, en zo wordt je zelf meer en meer Licht, ga je zelf meer en meer leven als een gelukkig mens. Het mooie talentvolle vrolijke kind in jou wil leven, wil gelukkig zijn. En het kan! Het is mogelijk!

--> vlg blz