Engelenpraat 12 over 'Ongelukkig zijn' en 'Ontwikkeling'

Ongelukkig zijn

Lieve Clara. Wil je met me oefenen?

Een dag als vandaag is bij uitstek geschikt om eens goed na te denken over de toekomst. Dit gaat zo niet langer. Je maakt jezelf ongelukkig. Er is een shift nodig. Luister naar je vorige eigen preek – overgave aan de Geest. Verzet je niet tegen de dingen die nu eenmaal gedaan moeten worden, maar ga er in mee, doe ze en probeer ze zo goed mogelijk te doen. Het goede voorbeeld geven is ook dát. Niet meehuilen met de wolven in het bos. Maak er het beste van en benader alles vanuit de positie van het licht. Laat je licht schijnen schat, dan zal het steeds helderder worden.

Ik maak me nu vooral zorgen over de preek van zondag. Denken jullie dat het allemaal gaat lukken?

Dat gaat zeker lukken, daar heb je geen lichtgidsen voor nodig, om je dat te vertellen. Of zag je jezelf zondag al verontschuldigend gebaren, dat je niets te vertellen had? Dacht het niet. Het is een keuze van je, om altijd iets negatiefs in je achterhoofd te houden, om niet gewoon ronduit tevreden en gelukkig te zijn. Dat is een keuze die ons telkens weer verbaast.

Ja, mij ook. Waarom doe ik dat eigenlijk.

Dat doe je omdat het niet anders kan. Je diepe oude spoor is ongelukkig zijn. Alsof het hier op aarde niet anders mogelijk is. In al je hulp aan anderen probeer je tegelijk ook je eigen ongelukkig zijn op te heffen, en inderdaad geeft dat dan wel even verlichting, maar echt helpen doet het nooit.

Dos Angeles, Jaime OlayaHoort teveel eten ook bij het patroon, waarbij ik juist de dingen doe die me ongelukkig houden?

Ja. Het is een zeer lijfelijk patroon, het zit in je mond, voel maar, je mond heeft doorlopend behoefte aan ‘iets er in’, iets te proeven, iets te kauwen. Als je daarmee bezig bent, voel je je even gelukkig. Het is gebeurd dat je verhongerd bent. Dat je  je kind zag verhongeren. Er zit in de menselijke geschiedenis zoveel lijden… Daar is honger niet eens het ergste van, al is het natuurlijk wel erg. Waarom neem je die mond-behoefte niet serieus, en verzin je iets om op te sabbelen, op de momenten dat je daar behoefte aan hebt. Je maakt de dingen soms wel erg ingewikkeld. Je keurt de behoefte af, en maakt die daardoor steeds sterker. Dus heb je een hele tactiek ontwikkeld, waarbij je je verstand op nul zet, en gaat eten – zodra het eten op is gaat je verstand weer werken, en wordt de afkeuring nog weer sterker. Ondertussen groeit je lijf, en voel je – ben je – steeds zwaarder en logger. Daar zit een verbinding met dat patroon: je geestelijke zwaarte uit zich ook in je lichamelijke zwaarte. Maar dat wist je allemaal al lang.

Ja. Al ben ik gek genoeg nog nooit op het idee gekomen om die behoefte maar gewoon te accepteren en te zoeken naar caloriearme voldoening. Terug naar de zuigfles misschien? Dank jullie wel, in ieder geval...

Ontwikkeling

Het kan gebeuren, als je je best doet om jezelf meer en meer te doorgronden, dat er dan diepere lagen naar boven komen, diepere delen van je persoonlijkheid, en dat het niet gemakkelijk voor je wordt, om die in liefde te ontvangen. Geloof me, ieder mens vindt dat eng. Je kan het, het zit dichtbij, maar je bent niemand iets verplicht, ook ons niet. Misschien is het belangrijk om eerst nog verder te leren ontspannen, te wachten, dat kunnen wij niet zo goed inschatten, omdat wij niet volledig kunnen invoelen hoe het voor jou is, op de aarde. We weten wèl dat het verschrikkelijk moeilijk is. Die ‘diepere delen’ zijn oude delen van je mens-zijn, die afgezonderd zijn geraakt, omdat het ooit te zwaar was om ze onder ogen te zien. Als je sterk genoeg bent geworden, is de tijd misschien rijp. Maar je voelt wel dat er enorm verdriet aan te pas kan komen, en daar zit geen mens op te wachten. Het is geen wonder dat dat je tegenhoudt. Dat begrijpen we heel goed. Er zit een deel in jou, een oud deel, dat zwaar gewond is geraakt, dat alle vertrouwen verloren heeft in ons, want daarmee konden we je toen niet helpen. Je voelde je alleen. Het is verschrikkelijk moeilijk om je dat nu weer te herinneren. Maar als je dat wat naar je toe wil komen in liefde ontvangt,  en, niet te vergeten, MET HULP VAN ONS, dan hoef je nergens bang voor te zijn.

Denk niet te klein over jezelf. Wij zien je zoals je bent, en je bent groot en stralend. Het is altijd allemaal goed wat je doet. Denk niet dat je tekortschiet. We houden van je. Daar hoef je niets voor te doen, dat je er bent is al genoeg. Dat je op deze aarde bent gekomen is genoeg. Besef je hoeveel moed DAT gevergd heeft? En toch heb je het gedaan. Het is niet eenvoudig om jouw licht op deze aarde te late schijnen. Ga het in jezelf ontdekken, leer erop te vertrouwen.

Je bent al een heel eind gekomen, dat is fijn. Dat vinden wij ook fijn. Dat menselijke gedoe waarbij je je eigen tekortkomingen naar een ander spiegelt is een belangrijk inzicht. Het voelt mede een soort ‘betrapt’ -  omdat je het zo heftig afkeurt in anderen, en het voor jezelf zo fantastisch weet goed te praten. Ach het is allemaal zo menselijk. Til er niet te zwaar aan.

Het is ook niet zo erg als mensen een hekel aan je hebben. Er zijn ook mensen waar jij een hekel aan hebt, en die leven ook vrolijk door. Je welzijn hangt er niet van af. Het is belangrijk dat je het niet op gevoelsniveau oppakt, maar het gebruikt om er van te groeien. Het leven wordt er dan alleen maar mooier van. Ga gewoon je gang, ga gewoon je gang. Er zijn nog wel goede dingen te doen, je kan nog steeds iets voor mensen betekenen, maar let vooral op dat machtsstuk in jou. Het ‘ik wil’. Op het gebied van de overgave heb je nog het één en ander te leren. Flink oefenen dus maar. Je doet het echt niet verkeerd. Het is momenteel gewoon een beetje een zware periode. Die heb je wel meer gehad, en je bent er altijd beter uit gekomen. Wij zijn bij je, en wij gaan niet met pensioen. Je kan niemand veranderen. Je kan de muur niet omver duwen. Doe wat jij denkt dat nuttig is en goed. Houd je daaraan. Ga op je eigen gevoel/intuïtie af.

DANK je wel. Er begint een soort inzicht te dagen, over de moeite die ik heb om objectief, zonder oordeel, naar mezelf te kijken. Het gaat om een diepe onrustige drang naar méér, meer van alles. Met daarbij natuurlijk het ‘nooit genoeg’ – altijd te kort, te weinig, en hoe diep dat in alles doorwerkt. Altijd méér willen, grenzeloos zijn, maar ook het ontevreden zijn met wat er is, aan liefde, aan leven. Of voor even tevreden, maar voor je het weet steekt de drang de kop weer op, en het is zo eigen dat ik het nauwelijks in de gaten heb. Is er iemand, een lichtgids, die me wil helpen om hier licht op te werpen?

Wat wil je weten?

Waar komt dit gevoel, deze drang, vandaan?

Dat is moeilijk te zeggen. Het heeft vele componenten. Wat voor jou belangrijk is om te weten, is dat je allereerst een groot gevoel hebt meegekregen, mee wilde krijgen, een drang om je te ontwikkelen, te groeien, en dat die drang altijd gepaard gaat met een soort ontevredenheid. Dat kan niet anders. Jammer alleen dat die drang hier en daar met je op de loop ging. Dat kon je niet voorzien, maar het is niet erg, zelfs goed, om dat te leren doorzien. Daar is het nu de tijd voor, en je hebt er nu ook meer de rust voor gekregen. Dus fijn en goed dat het inzicht nu door begint te dringen.

Ik voel me wel schuldig, omdat deze ‘drang naar’ ook moeilijk moet zijn voor mijn omgeving.

Schuld is hier geen goed woord. Je was het je niet bewust, het is gewoon onderdeel van de onbewuste invloeden die mensen op elkaar hebben. Pas nu je het je bewust aan het worden bent zou je van schuld kunnen praten als je er aan vast houdt. Niet vergeten dus!

Dat zal ik proberen. Hoe kan ik het beter leren kennen?

Kijk er objectief naar. Zonder oordeel, zonder schuld. Er zit iets moois en puurs in, dat ‘willen ontwikkelen’. Groeien, mooier maken. Dat mooie mag blijven. Maar andere eigenschappen mogen wel wat meer gevoed en ontwikkeld – die zijn er ook – tevredenheid, nederigheid, liefde. Die zijn allemaal geworteld in een soort vrede en rust, die je nu nog tamelijk onbekend is maar wel bestaat, te vinden is diep in jezelf: iets dat bijvoorbeeld bij meditaties al het geval is. Laten die twee versmelten, dan komt alles goed.

Soms word ik er wel moedeloos van. Ik bedacht me hoe wij, hoe ik, toch eigenlijk een leven lang veel te weinig idee heb wat er in me omgaat. Hoezo ‘zelf aan het stuur’. Ik heb misschien wel een veel te flatteus beeld van mezelf. Hier zit ook weer het probleem achter, dat ik vroeger zo in het andere uiterste zat, het kerkse verhaal van ‘niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad’… Jawel, daar gaan we niet naar terug. Maar de weegschaal hoeft ook niet de andere kant uit te slaan, het mag wel naar het midden. Eerlijk naar jezelf kijken. Niet kritisch, want daar zit al iets oordelends in. Maar eerlijk. Zo objectief mogelijk. Waarschijnlijk kon ik dat nauwelijks opbrengen, omdat het niveau van zelfvertrouwen te laag was. Dan kan je daar niet tegen. En misschien zorgt het nu ook voor een drempel, een wegzakken van het enthousiasme. Die drempel van eerlijkheid over. Ik kan het. Makkelijk. Geen punt. J

Misschien is dat wel het lastige, met deze ontwikkeling – eerst toegeven dat er nog zoveel te ontwikkelen vált. Bij andere studies is dat wel duidelijk, je bent beginneling, je bouwt iets op. Maar hier zit je al je leven middenin, dan is het ineens heel anders om toe te moeten geven dat je op het terrein van zelfkennis nog steeds een beginneling bent. Je gedachten? Weinig controle over. Ze stromen meestal alle kanten uit, zijn alleen met grote moeite en dan nog een split-second, stil te krijgen. Je gevoelens?! GEEN idee. Welke oorzaken er zijn, voor de gevolgen in je leven nu? Dat is al helemáál hogere school. Ik heb nooit het idee gehad dat ik controle had over mijn leven. Ik had bepaalde wensen, deed zoveel mogelijk mijn best om die te realiseren, en hoopte er verder maar het beste van. En, laten we wel wezen, ik HEB een geweldig leven nu. Het zou zomaar kunnen dat ik dat heb om beter en diepgaander mezelf te kunnen leren kennen. Als dat zo is, moet ik extra alert zijn op het gevaar van luiheid, de verantwoordelijkheid zoveel mogelijk uit de weg gaan. Zo, dat klinkt al lekker streng. Maar het is in ieder geval ook eerlijk. Denk ik. Misschien is het een niet-te-vermijden mij, een deel dat roept ‘laat me met rust, ik WIL niet’… Eens kijken wat die kind-stem in mij nog meer te zeggen heeft…

Ik wil niet veranderen, ik wil niet roeren in dat riool, ik wil het niet weten allemaal, ik wil niet al die verantwoordelijkheid van wél weten, ik wil niet op eigen benen staan, ik wil als een zwakke oude dame behandeld worden, door iemand die liefdevol is, veel sterker dan ik, die veel meer weet, die voor me ZORGT. Waarom moet ik het allemaal zelf doen??? Daar ben ik veel te zwak voor, te ver afgezakt, ik mis de discipline, de wil, het vermogen…. Ik wil niet op mezelf vertrouwen, ik wil op een ánder vertrouwen, dat is veel gemakkelijker. Zo heb ik het geleerd, zo heb ik het altijd gedaan. Het voelt alsof ik ineens uit mijn beschermde omgeving geplukt ben, en een strijdtoneel ben ingeflikkerd waar ik helemaal niet wil zijn, het is gevaarlijk, het is eng, ik ben ALLEEN. Want, goede Helper, lieve gidsen – alles leuk en aardig, maar jullie zijn dáár en ik ben HIER. En oké, misschien vang ik een spoortje van jullie op, maar jullie zullen het met me eens zijn – het is minimaal, en het werkt amper.

Nee, dat zijn we niet met je eens. Die invloed is veel groter dan jij denkt & weet. Maar laten we samen naar dit mopperende en verdrietige deel van jou gaan, en haar troosten. Het IS ook moeilijk. ‘Alleen’ ben je alleen daar, waar je jezelf in de steek laat. Gun jezelf de tijd voor dit proces van verandering. Je bent nog steeds geneigd om al het ‘vervelende’ zo snel mogelijk weer uit de weg te gaan. Maar dit is gewoon voor een belangrijk deel een moeizaam & vaak vervelend proces. Anders had je het fluitend al veel eerder gedaan. Dus is het evenwicht belangrijk. Tussen verbinden met God en verbinden met die zogenaamde beerput van het onbewuste. En blijven beseffen dat je ZELF verantwoordelijk bent voor dat proces, en niemand anders. ‘Zelf verantwoordelijk zijn’  betekent niet ‘uit de verbinding zijn’. Je bent een schakel in de ketting. Die schakel is jouw verantwoordelijkheid. Hoe stralender, des te mooier de ketting. Natuurlijk kost het moeite die oude afhankelijke kind-houding op te geven. Daar heb je eeuwen op geteerd. Maar het heeft je niet verder gebracht. Ontwar die knoop steeds verder. Daarin en daarachter is God te vinden. Ben jij God. Zo’n zoektocht kan op honderdduizenden manieren verkeerd gaan, dus blijf altijd op je hoede. Doe je best om steeds beter naar ons te luisteren. En ga het ook weer niet alleen maar als iets zwaars en moeizaams zien. Het is OOK prachtig, het mooiste wat een mens kan doen in dit leven. Een proces van God naderen – een proces van je ziel naderen, je ziel laten doen waarvoor ze hier op aarde gekomen is. En al het andere, wat daar niet aan mee kan werken, langzaam maar zeker oplossen, of een metamorfose laten ondergaan. Dienstbaar in eigen kracht. Dat is ook de diepste wens van dat mopperende en verdrietige kinderlijke deel van jou. Ze wil niet bang en klein en afhankelijk zijn, maar dacht dat de enige oplossing was: leunen op de kracht van een ander. Meeliften. Prijs: gehoorzaam leren zijn. Niet geloven in je eigen kracht. De langzame andere oplossing is nu: opgroeien. Krachten beproeven. Belemmeringen leren zien en veranderingen doorvoeren. En in dat alles: veel liefde en geduld.

DANKJEWEL. Toch blijf ik maar dingen verzinnen die ik toch echt hoognodig eerst moet doen, als vroeger bij het huiswerk maken. Het voelt alsof er een deur opengezet moet worden – maar ik heb geen idee hoe dat moet. Lieve helper. Kan je me iets meer vertellen over die deur, waarvan ik vanmorgen dacht dat die geopend moet worden – ik heb geen idee hoe?

Die deur is de ingang naar het hiernamaals. Ja, dat is gek, ik weet het. Het is niet de deur die je verwachtte. Maar. Het heeft met elkaar te maken, het is met elkaar verbonden. Jij bent te veel bezig met flut. Vluchtgedrag. Je sluit jezelf af voor ons, je sluit jezelf af voor de wereld waarin je leeft, je bent tot stilstand gekomen vlak voor een muur, opgelucht dat je niets beschadigd hebt – maar je bent wel degelijk beschadigd, en heftig ook. Mensen zijn zo knap in doen-alsof. Jij ook. Je neemt het ons kwalijk dat je het alleen moet doen – maar eigenlijk is ook dat een deel van je vluchtgedrag. Je bent niet eerlijk. Je wil je eigen deplorabele toestand nog steeds niet werkelijk erkennen. En waarom niet? Trots. Angst. Geen ongelijk willen bekennen. Voel je hoe je van binnen begint te steigeren?! Hoe onaardig je dit vindt? Terwijl ik je alleen maar de waarheid probeer voor te houden. Onaardig wordt het, als er gevoelens bij te pas kwamen als minachting, teleurstelling. Maar die komen er wat ons betreft niet aan te pas. We willen je graag terugbrengen naar de werkelijkheid. Dat ga je uit de weg, omdat die werkelijkheid botst met wat jij wil zien, wil weten, bang dat je je zelfvertrouwen verliest, dat beetje wat je dan zo zorgzaam koestert. Maar het is een vals zelfvertrouwen. Wankel, zo lang het niet op de werkelijkheid gebaseerd is. Heel veel goeds staat je aan de andere kant van die deur te wachten. Allemaal verbonden met jouw ziel. Maar jij houdt zorgvuldig de kloof in stand, waarmee je al het goede situeert in het hiernamaals. Je erkent het nog steeds niet als werkelijkheid, werkelijkheid NU. Het is allemaal één. Wij zijn één met jou. Er ís geen deur. Luister naar ons. Er ís geen deur. Er ís geen hiernamaals. Niet als aparte werkelijkheid, in ieder geval. Wanneer ga je ons werkelijk serieus nemen? Stel je voor dat ieder kind op school bij iedere nieuwe les eerst eindeloos met allerlei gevoelens moest worstelen, omdat ze de les nog niet kende? Of dacht dat het anders zat? Of gewoon liever lui is? Zou dat opschieten? Nee dus. We kunnen hier pas echt plezier aan gaan beleven, als je besluit leergierig te worden, als je je eigen onkunde en verwardheid als een gegeven beschouwt. En weet dat je alleen nergens komt. Kijk weer naar dat kind – kan die zichzelf onderwijzen? Op het gebied van innerlijke ontwikkeling ben jij zo’n kind, en heb je bij iedere stap onze hulp nodig. Maar als jij als een bokkig kind in de klas zit, voortdurend naar buiten staart of propjes gooit, of redenen zoekt om te mopperen – goed. Je begrijpt het. Meewerken dus. Of liever gezegd: samenwerken. Dát is wat we steeds zeiden. Je hoeft het niet alleen te doen, dat kán je ook niet. En je hebt een geweldige privé-leraar, hoe luxe had je het willen hebben. Wees dankbaar! Maak er gebruik van! Doe je werk! 

Dank je wel helper – zeg ik dan, met toch wat gemengde gevoelens. Want het voelt wel degelijk als een kortaf verhaal, een helper-die-z’n-geduld-aan-het-verliezen-is. Klopt dat?

Nee. Dat klopt niet. Dat leg je er in, omdat dat je angst is. Ik ben rechtstreeks – dat klopt wel. Maar ook daarin lijken we meer op elkaar dan jij wil weten. Hierin kom ik overeen met jouw werkelijke karakter, die al lang geleden heeft geleerd zich aan te passen, ‘lief’ te zijn. Of in ieder geval ‘liever’. Aanpassen aan de onechtheid dus. Ik ben er om je terug te brengen naar de werkelijkheid, daar hoort deze rechtstreeksheid dus ook bij. Wen er dus maar snel aan, en herinner je weer hoe je zelf bent. Hoe fijn het is om de dingen bij de naam te noemen. Hoeveel helderheid dat brengt. In die helderheid kan je dan pas weer echt mijn liefde ervaren – al die onechte liefheid verduistert de echte liefde alleen maar. Begrijp je dat?

Ja. Nu begrijp ik het beter. Dank je wel. Is er nog iets te leren nu?

Nee. Ga nog maar even mediteren, of thee drinken. Ook heel belangrijk J

Dank jullie wel.

afb. kinderbijbel

--> vlg blz