U gebruikt een verouderde browser. Wij raden u aan een upgrade van uw browser uit te voeren naar de meest recente versie.

Maria LaachMaria LaachEngelenpraat 7 over... (contact met) Jezus

  

In de loop der jaren ontwikkelde zich een persoonlijke omgang met 'Gidsen van het Licht'. Elders zullen dergelijke ervaringen weer anders benoemd worden. Het gaat altijd om een ontmoeting met een Lichtwezen, Iemand die boven het gewone alledaagse uitstijgt, liefde, wijsheid en vrede uitstraalt. Voor mij, vanuit mijn traditie, is dat een engel, nauw verbonden met Jezus en met God. Sommigen beleven zo'n ontmoeting éénmaal, bij toeval, anderen gaan er gericht naar op zoek. Zo leerde ik 'geïnspireerd schrijven' in de vorm van een soort 'vraag- en antwoordspel' waarin ik met mijn vragen kwam, en al luisterend de antwoorden opschreef: het was en is voor mij een prachtige vorm van gebed, niet alleen via woorden, maar ook via beelden en gevoelens en energie. Daar wil ik je graag in laten delen. En niets houdt je tegen om zelf ook te gaan oefenen: zie 'engelen-contact NU'

 

Tijdens het mediteren en het schrijven kwam het zo nu en dan voor dat niet de gidsen en engelen contact maakten, maar Jezus zelf....

 

Lieve vriend Jezus, is het misschien mogelijk om contact met me te  maken, te praten, zoals ik dat ook met uw gidsen doe?

Mag jij mij wel ‘lieve vriend’ noemen? Ik ben je lieve vriend niet ik ben je meester en dat vraagt vertrouwen en overgave. Ik ben wel een liefhebbende meester en als zodanig een vriend voor het leven. Niet wanhopen meisje, het groeit. ‘Lief’ is geen goed woord voor mij. Ik wil ook streng kunnen zijn en confronterend. ‘Meester’ is genoeg, zoals vroeger op school.

 

Meester Jezus, ik kom maar meteen bij jou, want er blijven me wat dingen dwarszitten. Net ontdekt hoe slap ik ben - wij mensen zijn - en hoe dat met jou te maken heeft, met dat hangen aan een kruis en dat als voorbeeld stellen: het lijkt wel of we alleen kunnen kiezen tussen zwakte en bruutheid. Wat was er nou toch zo goed aan dat toegeven aan je beulen?

Het lijkt me heel goed om daar eens samen over na te gaan denken. Voor mij is het al weer zo lang geleden, maar ik zie wel dat je gelijk hebt, en mensen dat inderdaad zo hebben opgepikt. Ik wilde geen compromissen sluiten. Ik was tijdens mijn leven niet slap of zwak, mijn kracht werd gezien en gevoeld. Je hebt gelijk, ik had ze allemaal neer kunnen maaien, zoals in dat verhaal waar ik tussen de mensen doorloop die mij over de rand willen kiepen. Het geweld een halt toeroepen, dat is wat je van me wil. Maar dat had alleen gekund als ik ook geweld gebruikt had. En dat kon dus niet. Echte kracht gaat dus samen met geweldloosheid. Die eerste keer kon ik ze met mijn kracht nog even tot krachteloosheid dwingen, maar zelfs dat ging me te ver, ook dat was een vorm van geweld.

Wat heeft kracht dan voor zin vraag je, als de eerste de beste idioot met een wapen of met genoeg macht je kan vermoorden. Zij kunnen alleen vernietigen, met kracht kan je opbouwen. Ze kunnen proberen die opbouw tegen te houden, dat hebben ze ook gedaan, en kijk wat het ze gebracht heeft. Een wereldkerk. Onder andere.

Kies voor de kracht. Ontdek die kracht in jezelf. Minacht mensen niet omdat ze die kracht verloren denken te hebben. Word handlanger van God.

 

Meester Jezus, wil jij me uitleggen hoe dat zit, met het beeld van het vissen-vangen? Dan zeg je tot Petrus: je zal mensen vangen – maar die vissen gaan, gevangen en wel, mooi dood. En worden nog opgegeten ook… Trek ik dan het beeld te ver door, of heeft het een betekenis?

Roeping Petrus en AndreasRoeping Petrus en AndreasHet heeft een betekenis. De vissen zijn van levensbelang voor de vissers, het is, als het ware, hun brood. Als zij de liefde van Christus als net voor mensen gaan gebruiken, zal het volstromen. Nee, de mensen zullen dan niet dood gaan, alhoewel, sommigen op een bepaalde manier wel, want ze worden anders, ze komen in een omgeving die hen wezensvreemd is. Maar het beeld is vooral bedoeld voor de vissers, voor de mensen die hun hengel van liefde uitslaan. Hordes komen daar op af.

Het is al lang geleden dat je mij werkelijk liefhad. Je was nog een kind, een kind dat dicht bij haar God leefde. Je vertrouwde me. Ik was blij met je. Ik had ook medelijden met je, wist dat het moeilijk zou zijn om die verstandhouding te laten groeien. Weet je nog, hoe eenvoudig het was? Hoe lief je me had? Hoe vanzelfsprekend het was? Je wist dat ik er altijd was. Ik was je vertrouwenspersoon. Ik hield van je, en ik houd nog steeds van je. Pak die kans die je vandaag geboden wordt, en kom terug, begin opnieuw die relatie op te bouwen.

Hoe dan??

Door het te voelen. Door je te realiseren dat het er nog steeds is, onveranderd, eeuwig. Door de liefde te voelen, die er voor je is, waar je deel van uitmaakt. Voel hoe ik in je lichaam woon. Voel het! Geef je er aan over. Laat het je hart in beslag nemen, je hoofd, je buik, laat het alles in beslag nemen.

Ik voel het verschil met vroeger, hoe ik er nu met mijn eigenwijze hoofd steeds tussen zit.

Ja, vroeger was de overgave gemakkelijker. Je stond er niet bij stil, je deed het gewoon. Stel je voor dat je me een hand geeft, zoals je dat vroeger bij je vader deed. In vol vertrouwen. Voel die hand. Loop met me mee.

Waar gaan we naar toe?

We gaan op weg, op weg naar het beloofde land. We gaan stapje voor stapje, het geeft niet hoe lang we er over doen, als je moe bent mag je uitrusten, en zal ik je dragen. Ik houd van je. Ik zal voor je zorgen. Ik zal van je houden. Altijd. Het is de liefde waar je je aan over geeft.

Het wordt wel wat rustiger in mij…

Dat is je geraden, ik ben hard aan het werk ! Laat het zacht en nog zachter en dan nog zachter worden. Pak het aan die liefde van mij. Als een lading confetti in alle kleuren, die over je uitgestrooid wordt. Stralende, levende confetti, elke kleur, elke straling, heeft haar eigen doel. Ze wil je levend maken, geschikt voor je liefste wens, mij te helpen.

Hoe kan ik je helpen?

Door te doen wat ik zeg. Onvoorwaardelijk. Wil je dat?

Jawel, maar dat kan ik niet overzien, en dat is eng. Dat is niet het ergste. Het ergste is dat ik zo’n slappeling ben, iedere keer weer inzak.

Ja, dat is waar. Er zitten nog barrières, die jou ervan weerhouden gelukkig te zijn.

 

Meester Jezus, vannacht deed ik een meditatie die ik daarvoor gelezen had in de autobiografie van Theresa van Avila waarin ze beschrijft hoe ze ‘echt’ bidt - bijvoorbeeld door zich te verbeelden dat ze bij Jezus in de olijfhof is. Het was heel bijzonder om dat te voelen en Jezus zo te ontmoeten, al durfde ik niet echt dichtbij te komen. Hij huilde ook vanwege mij – en al die keren dat ik mijn aandacht een andere kant op ging, was dat toch een equivalent van het in slaap vallen van de leerlingen… Op deze manier kon ik goed mijn kleinheid en tekort schieten voelen, en ook hoe ik geneigd ben het meteen over mezelf te gaan hebben- terwijl het hier duidelijk over Jezus ging. Daarna kwam Maria, en zij liet me zien dat ik nog steeds niet echt in staat ben om de liefde te voelen die ik krijg van haar (in de meditatie) en van anderen. Ook dat is bepaald niet iets om vrolijk van te worden.. Ik wil me meer richten op Jezus en ook op Maria, waarbij telkens Jozef erbij opduikt. Jozef bleek ook de bijzondere heilige van Theresa!

Wij zijn heel blij met jou en wensen je waarheid en nog wat meer liefde. Wat jij kan doen is doorgaan, en je enthousiasme bewaren voor het NU zonder de toekomst alvast te willen regelen. Er zijn mensen die NU behoefte hebben aan de waarheid van de ervaring.

Wil je nu voor mij antwoord geven op de volgende vraag: hou je van me?

Dat vind ik moeilijk. Wilde eerst meteen het Petrus-antwoord geven, maar klopt het? Voel ik dat ook? Er is ook nog steeds iets van in-de-steek-gelaten zijn… Oké, laat ik het zo zeggen: ik wil wel graag van je houden. Wil je me daarbij helpen? Nog tips?

Dat is de bal terugspelen! Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens. Ik waardeer je eerlijkheid in dezen. Voel het. Het is er. Zet de sluis open, dan maakt de stroom van jouw liefde contact met de zee van het liefdevolle Christusbewustzijn. IK BEN BIJ JE.

Wat is de oorzaak van mijn hoofdpijn vandaag?

Dat is niet zo moeilijk. Het heeft te maken met je oude preoccupaties, oud zeer, de oude eenzaamheid van vroeger, die weer de kop opsteekt. Laten we samen dat kleine, droevige, eenzame kind troosten en haar vertellen dat ze niet alleen is.

Er zit een dag aan te komen dat je niet meer alleen bent dat je gelukkig zal zijn en blij. En nee, dat betekent niet dat je snel dood zal gaan. Er is op deze aarde nog genoeg vreugde te beleven lieve schat. Ik zal je troosten en je helpen. Ik begrijp dat je de tijd wilt afmaken, we zullen er samen voor zorgen, trek je niets aan van mensen die er niets mee hebben, ik voel me nog steeds de Heer van de kerk, het heeft mijn hart, laat het ook jouw hart nog blijven hebben tot het moment van afscheid.

DANK JE WEL.

 

Bij het mediteren gebeurde iets moois: eerst voelde ik me barstensvol energie- toen ben ik alleen met mijn ogen dicht gaan zitten. Op een gegeven moment leek het alsof een hele groep engelen tegelijk bij me naar binnen wilde – dat lukte niet, dus grapten we wat dat ik de deur op een kier zou zetten, dan konden ze één voor één naar binnen. Dat voelde goed, vrolijk, gelukkig. Toen zag ik ineens Jezus als mooie jongeman voorzichtig naderen – ik merkte dat ik zoveel liefde niet aankon, en raakte verdrietig en ontroerd tegelijk. Het geeft niet, zei hij, we doen het heel voorzichtig. Ik kon alleen maar steeds herhalen ‘ik wil het zo graag’ en moest huilen. Toen zei hij: ik zit allang in je hart, we hoeven alleen maar de korst langzaam te laten smelten.

 

Jezus aan de keukentafel:

AssisiAssisiMet z’n drieën besloten we een meditatie te doen. Ik begon met een uitgebreide ontspanningsoefening, voelde wel aan dat ik echt heel erg geconcentreerd moest zien te blijven. Toen kwam Jezus erbij zitten. Tja. Ik inwendig mopperen: ‘dat ga ik echt niet hardop zeggen’. Dus maakte ik er een ‘grote lichtgestalte’ van – maar dat voelde niet goed. Dus toch maar de stoute schoenen aangetrokken, zo van ‘de grote lichtgestalte, waarvan ik niet hardop wil zeggen dat het Jezus is... Jezus dus’... Ik voelde hem lachen. Hij straalde vanuit zijn hart licht naar ons toe, we werden uitgenodigd om ook ons hart daarvoor te openen, en voelden het stromen, binnen en buiten ons. Toen ging hij achter ieder van ons staan (gek dat ik dan in die meditatie me geen moment afvraag hoe hij dat tegelijkertijd voor elkaar krijgt) en legde zijn handen steeds op plekken waar het licht blokkeerde. Dat duurde best lang. Ik had al weken erge last van mijn nek/schouders, en daar bleven zijn handen lang in de buurt – en ik geloofde het bijna niet, maar daarna was het OVER. Nog steeds, trouwens.  Er werd nog veel meer gezegd, gedaan, weet ik niet meer. Wel voelde ik op een gegeven moment wat een geweldig groot liefdevol hart die twee anderen hebben, prachtig. En het einde: Jezus zakte als een soort wervelwind in elkaar, er bleef alleen een puntje over. ‘Huh?!’ Denk ik dan. ‘Wat gebeurt hier nou? Wat is er met dat puntje?!’ En toen wist ik het: we werden uitgenodigd om avondmaal te vieren. Het puntje te nemen en op te eten. ‘Dit is mijn lichaam’. Dat was ook weer spectaculair, zoals dat voelde. En ondertussen waardeer ik dan ook weer het woordgrapje van dat ‘puntje’...want ik denk dan natuurlijk meteen aan lekkere broodjes... En toen was het klaar. Het was de meest serene, liefdevolle meditatie die ik ooit gedaan heb, ik was zo vol eerbied, diep onder de indruk van die rustige liefdevolle vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid. En de kracht ervan. Ik geniet nog steeds van de lichtenergie die me bij is gebleven.

 

Met het lichter worden, geven we aan dat het steeds helderder voor je zal worden, dat de kracht van Jezus steeds dichterbij komt, oftewel dat jij steeds dichter bij je ziel komt, die eeuwig en licht is. Je begint steeds beter te zien hoe je vanuit je hart/ziel mensen kan genezen, de kracht doorgeven. Houd op met twijfelen, de twijfel houdt je tegen. Het is gemakkelijk gezegd, dat begrijpen we ook wel. Maar iets minder serieus zou je wel mogen zijn. Geniet er meer van! Neem niet alle verantwoordelijkheid op jouw schouders, maar geef die door aan ons. Jij bent niet verantwoordelijk voor het welzijn van mensen. Jij bent een helper. Dat is wat anders.

 

Hoe zit dat met dat ‘derde oog’ – het zou toch helpen als we het allemaal wat beter konden ‘zien’??

 (Er gaat een luik dicht). Wat je nu voelt, is, zoals het in jullie verleden altijd was. Je was er van overtuigd dat contact niet echt mogelijk was, zeker niet met mij, Jezus. Je was te klein, te zondig, wat al niet. Je bent nu bezig om die oude ballast kwijt te raken. Je kunt niet anders dan geduld hebben. Weet dat wij alle geduld van de aarde en van de hemel hebben. Het is een groeiproces, en jullie groeien al enorm hard. Het is allemaal veel dichterbij dan je denkt. Dat luik kiert langzaam maar zeker steeds verder open. Je bent te veel gefocust op je lichamelijke zintuigen. Je wilt zien zoals je met je ogen ziet – horen zoals je met je oren hoort. Niet gezegd dat het niet zou kunnen – alles is mogelijk. Maar voor jullie is het veel belangrijker om een gevoel te zuiveren, een intuïtie te ontwikkelen. Daarmee ontwikkel je namelijk ook je verbinding met de mensen om je heen, en dat heb je nodig als je wilt helpen. Als je ‘echt’ zou zien of horen, dan is dat veel meer een privé-kwestie, het is geen ontwikkelen van de ANDERE verbinding. Er zijn zo weinig mensen die deze weg werkelijk willen gaan, omdat het zo onbekend is, zo vreemd, zo weinig spectaculair lijkt het. Er is nog veel werk te doen.

Er zit nog een donkere vlek in het licht…

Dat is AARDE. Verwacht geen hemel op aarde, die is hier niet.

Het licht onderin is dan niet van de aarde?

Je vormt zelf de verbinding. Het licht hoort ook bij jou. Jullie onderschatten de wanhoop in jezelf. De moeite die het je kost, dit leven. Je blijft jezelf maar afkammen, teleurgesteld zijn over wat je doet, wat je kan. Dat is vreselijk. Waarom zou je jezelf niet zien als 'maatje van Jezus'?

DAT IS NOG AL WAT!

Ja zeker, dat is wat! Dat betekent niet dat je zo volmaakt bent, dat betekent dat je mens bent, ziel bent, verbonden bent met het universum, met de liefde, met alles. Je bent geliefd. Het is eigenlijk zo onbegrijpelijk voor ons. Je houdt van je kinderen, toch? Zijn die dan zo volmaakt? Welnee, je kijkt ernaar, schudt je hoofd, ziet hun onvolmaaktheden en toch betekent dat geen moment dat je minder van ze houdt. Vermenigvuldig dat met duizend, en dan weet je hoe wij ons met jullie verbonden voelen. Het wordt tijd trots te zijn op dat ouderwetse gedoe van ‘christen’ zijn. Je bent, jullie zijn mijn zusjes & broertjes! Ik wil bij jullie leven betrokken zijn!

Ik word daar tamelijk gespannen van…

Het is zo’n diepe inprenting, van vele levens. Je hebt je vaak in de steek gelaten gevoeld. Het is vaak slecht afgelopen, die band met mij. Maar heus, het is tijd voor iets nieuws. Waarom zouden jullie het niet een keertje proberen… zo van ‘hier ben ik, waardeloos figuur, doe zoveel fout, twijfel altijd maar weer, zit bij de pakken neer, enz enz… maar hier ben ik. Laten we maatjes zijn. Het is zo afschuwelijk, dat ze mij als zo’n bloedeloze heilige hebben afgeschilderd, terwijl ik juist ook een gewoon MENS was. IK BEGRIJP JULLIE.

Begrijp ik het nu goed, dat we pleiten voor een opening van het derde oog, en in plaats daarvan Jezus als maatje aangeboden krijgen???? Is dat wat we eigenlijk wensen?

Dat weet je zelf het beste. Het is de angst om te beseffen dat we gelijk zijn. Je kan je optrekken aan mijn kracht. Dat hele idee van ‘een voorbeeld’ heeft weinig te maken met die bijbelse verhalen, het is veel concreter. In verbinding met mij kan je die kracht ervaren en steeds meer eigen maken. In verbinding met mij kan je de liefde ervaren en steeds meer eigen maken, herkennen ook. Want het is in potentie aanwezig in jullie, EN DAT WEET JE OOK. Er is zoveel onzin in jullie hoofd geprent. Gooi dat allemaal in de prullenmand, doe je ogen dicht, VOEL MIJ. Dat is het belangrijkste. Daar mag je beelden bij bedenken, je mag er kleuren bij zien, je mag er van alles bij verzinnen, maar laat het dat gevoel versterken, daar is het voor bedoeld, laat het je niet afleiden.

DANK JE WEL

Ik voel me de laatste tijd vooral nederiger worden. Dat vermoeiende laagje ‘je ziet toch wel hoe geweldig ik ben’ begint slijtplekjes te vertonen, en het mooie is dat ik daar wel droevig van word, maar het wel beter kan accepteren, met meer rust. Ik durf er iets meer naar te kijken. Het helpt, om in mijn achterhoofd te houden dat Jezus vol liefde kan zijn, voor iedereen, jawel, zelfs ook voor mij, dus wordt het tijd dat ik mezelf eens ga accepteren. Ik ga een beetje over mijn nek van mijn eigen modieuze taal, maar ja, het is wat het is.

En mag ik dan ook vragen wat het allemaal betekent, als ik mezelf in dienst stel van jullie, van Jezus, van het plan? Ik mediteerde er al over, maar dat bracht me niet zoveel verder. Zit er een bepaald beeld dwars? Ik denk, om te beginnen, het beeld van gehoorzame braafheid, van moeten doen wat een ander/God zegt, niet meer zelf mogen denken, alias niet ‘eigenwijs’ zijn – Heel veel aardse dingen afkeuren als ‘te werelds’. Kortom, het oude gereformeerde christendom steekt dan toch weer de kop op. Jezus, is te ver, te heilig, te veel kerk, alsof alleen de ware ‘christen’ het alleenrecht zo ongeveer heeft. Ik kan hem eigenlijk niet meer zien zónder al die modder-lagen. Jezus, wie ben jij écht?

Ik ben de ware, de echte, de heuse, God en mens. Ik ben jou, ik ben waar in zover ik geaccepteerd word als voorbeeld van hoe het kan zijn. Vrolijk. Liefdevol. Rijk aan gevoelens. Vrij. Zelfstandig. Verbonden met God, aarde, met plant en dier. Ik ben niet volmaakt en streef daar ook niet naar. Groeien gaat vanzelf, zolang ik mij laat leiden door mijn Hoger Zelf, door God.

Ja, maar dat is juist de vraag. Hoe doe je dat dan?

Beelden ook hierover loslaten. Niet meteen in de richting gaan van wat dan allemaal niet mag, anders moet. Het is een positieve weg.

Jezus zegent de kinderen; Nicolaas MaesJezus zegent de kinderen; Nicolaas Maes

 

 --> vlg blz