Pamela Kribbe channelt Joshua  

Vandaag spreken we over doodgaan. Er bestaat veel angst rondom de dood. Er is een vrees voor vernietiging, helemaal verloren gaan, opgeslokt worden door het grote zwarte gat dat jullie associëren met de dood.

Zoals maar al te vaak gebeurt in de dimensie van de aarde, zien jullie de dingen als het ware binnenste buiten, precies andersom van hoe ze werkelijk zijn. In werkelijkheid is de dood een bevrijding, een thuiskomen, een je weer herinneren wie je bent. Moeiteloos val je terug in je natuurlijke staat, valt je bewustzijn weer samen met de vlam van Licht die je eigenlijk bent. Aardse lasten vallen van je af. Het in een lichaam zijn is een last, een beperking, weliswaar één waarvoor je bewust gekozen hebt omdat daarin bijzondere ervaringen op te doen zijn, maar toch een beperking. De engel in jou wil vliegen en vrij zijn, vrij onderzoeken wat er te zien en beleven is in de vele werelden waaraan het universum rijk is. Er is zoveel te ontdekken en te ervaren. Dat gevoel van vrijheid en onbeperktheid raak je een beetje kwijt als je geboren wordt in een aards lichaam.

Ga eens met mij mee, terug naar het moment waarop je de sprong waagde. Innerlijk heb je ooit toestemming gegeven om aan dit leven te beginnen. Het was een bewuste keuze. Wellicht ben je dat vergeten en twijfel je eraan of je hier wel echt wilt zijn, maar er is een moment geweest waarop je “ja“ zei. Wat een moedige keuze, wat een grote dapperheid om je vrijheid en je ongebondenheid als engel op te geven in ruil voor het avontuur van het mens worden, het sterfelijk zijn. Voel dat daarin een belofte lag die het het allemaal waard maakte. Voel het “ja” dat ooit opklonk vanuit je ziel. Herinner je ook het naar de aarde toegezogen worden. Voel hoe je als ziel contact maakte met de sfeer van de aarde terwijl je als embryo indaalde in de buik van je moeder.

Je kunt je er dan van bewust worden dat er zwaarte om de aarde hangt, een zekere grijsheid of grauwheid. Er is veel leed op aarde. Pijn, verlieservaringen, angsten en negatieve gedachten behoren tot de collectieve sfeer van de aarde. Daar ging je als incarnerende ziel doorheen, jouw Licht vond daar doorheen een weg. Toch viel er toen een sluier over je heen. Voel het verdriet daarvan en daar doorheen jouw moed en dapperheid. Je was vastberaden: ik ga het doen. Ik sla mijn wortels nog eenmaal in de aarde om hier mijn Licht te zoeken, te herkennen, te vinden en dan ook door te geven aan deze wereld die het zo nodig heeft.

Ja, het was een sprong in de vergetelheid. Het hoort bij het mens-zijn, dat je vergeet wie je bent, dat je vergeet hoe natuurlijk het is om vrij te zijn van een lichaam. Je vergeet hoe natuurlijk het is om je geborgen en veilig te voelen, waar je ook bent. Als mens zoek je naar die vrijheid en die geborgenheid, en kun je afhankelijk raken van mensen of denkbeelden die jou dat lijken te geven. Je kunt je uitleveren aan oordelen van buiten, die je voorschrijven hoe te zijn en te doen om geliefd te worden. Dat maakt je verdrietig en somber van binnen. Ja, de reis naar beneden, vanuit de hemel naar de aarde, is een zware geweest. De dood daarentegen voert je terug naar een sfeer van oneindige liefde en geborgenheid. In het sterven geef je je over aan wie je altijd al was. Als je bewust sterft en je in vrijheid de dood kunt aanvaarden, is doodgaan een gelukservaring, zonder meer.

Wat gebeurt er als je doodgaat? Voorafgaand aan het sterven maak je doorgaans eerst een fase door van afscheid nemen, een fase waarin je het aardse leven en je dierbaren loslaat. Dit kan zwaar aanvoelen maar het kan ook licht werpen op wie je bent en wat je allemaal hebt neergezet op aarde. Juist in het verdriet dat je ervaart in het afscheid nemen van hen die je lief zijn, wordt eens te meer duidelijk wat jullie verbindt. De liefde die jullie verbindt is niet sterfelijk; ze is krachtig en levensvatbaar en heeft geen moeite de grenzen van de dood over te steken. Liefde is een onuitputtelijke bron waaruit altijd nieuw leven ontspringt. Wees niet bang om je dierbaren te verliezen. Juist in de momenten van afscheid nemen, wordt jullie onvoorwaardelijke band van liefde bekrachtigd en nieuw leven ingeblazen. Het is zeker: als je in liefde afscheid neemt, ontmoet je elkaar opnieuw. Jullie zullen elkaar terugvinden, moeiteloos, want de kortste weg naar een ander is altijd die van het hart.

Als je dierbare geliefden hebt die zijn overleden, weet dan dat ze zo dicht bij je zijn. Voel ze maar aanwezig want ze zijn hier en groeten jullie. Zij voelen zich bevoorrecht en vrij. Zij hebben niet de twijfels waaraan mensen op aarde zo lijden en willen jullie graag iets laten proeven van de liefde en de constante warmte die voor jullie beschikbaar zijn.

De fase voorafgaand aan het sterven wordt door jullie – als nabestaanden – geassocieerd met verdriet en afscheid. Het is ook natuurlijk om te rouwen als een dierbare vertrekt. Het is heel natuurlijk om de fysieke aanwezigheid van een dierbare te missen. Voel echter ook dat met het vertrek van een naaste een poort wordt geopend naar een nieuwe dimensie van communicatie die zo puur, zuiver en direct is dat zij vele communicatievormen op aarde in de schaduw stelt. Je kunt vanuit je hart direct communiceren met een dierbare vanuit je hart. Misverstanden die er op aarde tussen jullie bestonden kunnen veel makkelijker opgeruimd worden als je vanuit je innerlijk eerlijk en open spreekt tot de ander. Je boodschap wordt altijd ontvangen.

Als je zelf gestorven bent, bezie je de mensen die nog op aarde leven in een ander licht. Je bent toleranter, milder en wijzer. Natuurlijk ben je niet ineens volmaakt in evenwicht. Er zijn vaak emoties en gevoelens die nog in balans moeten komen. Je bent niet perfect of alwetend op het moment dat je het fysieke leven loslaat. Gelukkig niet, er is nog zoveel te ontdekken aan de deze zijde! Er is echter wel een nieuw perspectief: de dimensie van eeuwigheid is zo voelbaar dat je op meer tolerante en milde wijze kijkt naar wat jou en anderen zo bezig hield op aarde.

Wat gebeurt er nu met jou zelf als je overgaat? Na de fase van afscheid nemen en rouwen om hen die je achterlaat, kun je voelen dat de dood naderbij komt, dat de tijd rijp is om echt los te laten. De focus van je bewustzijn verandert dan. Waar die eerst nog gericht was op de buitenwereld, op de mensen om je heen, trekt je bewustzijn zich dan dieper terug in jezelf. Voor de mensen om je heen is het dan tijd om jou los te laten en te laten gaan. Jij hebt al je kracht nodig om je bewustzijn naar binnen te keren.

Dit hoeft geen pijnlijk proces te zijn. Wat er gebeurt is eigenlijk van een enorme grootsheid. Sterven is heilig. De ziel maakt in deze momenten innig contact met zichzelf, voelt de aspecten van de aardse dimensie nog één keer heel helder: het lichaam, de geuren, de kleuren, al die zintuiglijke gewaarwordingen. Tegelijk voelt de stervende al een nieuwe dimensie opengaan die een belofte uitstraalt zo schitterend, dat je er geen moeite mee hebt het aardse los te laten. Zelfs de aanwezigheid van je dierbaren houdt je niet meer tegen. De energie van Thuis, God, de hemel of hoe je het ook wilt noemen, is zo overweldigend vriendelijk, zacht en uitnodigend, dat het makkelijk wordt om los te laten en het oude en moegestreden lichaam over te geven aan de aarde. Als je in vrede loslaat, stijgt je ziel vloeiend op uit je lichaam. Je voelt je gedragen door universele krachten van wijsheid en liefde en moeiteloos stijg je op. Als je in overgave sterft en je niet verzet, is het wanneer je je lichaam hebt verlaten onmiddellijk licht en warm om je heen. Je voelt een onuitsprekelijke opluchting. Je bent vrij en alles wordt helder en klaar.

Je herinnert je weer de alomtegenwoordige aanwezigheid van Liefde. Deze liefde noemde je op aarde God, en je had een vertekend, menselijk beeld van wat die God wilde van jou. Je dacht dat er eisen aan je werden gesteld waaraan je meestal niet voldeed. Hier weet je weer waar het God om te doen is: jou te bezielen, door jou heen ervaring op te doen en dan Zichzelf te herkennen in jouw gelaat.  God wilde mens worden door jou. De eindbestemming van de evolutie in het universum ben jij, de mensgeworden God! God is de oorsprong van de schepping, jij bent haar voleinding. Jij die het licht van God in menselijke vorm hebt gestalte gegeven, wordt nooit veroordeeld om je menselijkheid. Je wordt er juist om geëerd. Het idee van een straffende God is weer zo’n verdraaiing, ja omkering van de waarheid die is ingegeven door angst. God herkent zich in jou, wat je ook doet of laat. Als je hier bent, realiseer je je dat weer en het stelt je gerust. Een vrachtlading aan zelfveroordelingen en minderwaardigheidsgevoelens glijden van je schouders af en maken plaats voor een gevoel van vreugde.

Al snel na je aankomst, zie je lichtende gestalten om je heen. Er zijn gidsen aanwezig en ook bekenden vanuit je aardse leven. Soms verrast het je wie je daar allemaal ziet: mensen die je misschien niet eens zo goed kende maar die toch een diepe snaar in je raakten, staan er. Allen met wie je in liefde verbonden was, komen je groeten. Eens te meer wordt je duidelijk dat afscheid nemen een illusie is, dat de band vanuit het hart eeuwig is en je voelt je dankbaar en blij opgenomen te worden in deze sfeer.

Vaak is er na de aankomst aan deze zijde een periode van gewenning, een heen en weer gaan tussen het oude en het nieuwe. Je moet als het ware acclimatiseren. Daarin  word je ondersteund door gidsen die hierin gespecialiseerd zijn. Je hebt nog steeds een lichaam. Het voelt echter vloeibaarder aan. Het heeft vaak de vorm en het uiterlijk die je gewend was in je aardse leven. In wezen ben je nu vrij om alle vormen aan te nemen die je wilt. Toch vinden de meeste mensen het fijn om er nog een tijdje uit te zien zoals ze gewend waren in hun aardse leven. Ook kan je een leefomgeving voor jezelf creëren die voor jou vertrouwd en prettig aanvoelt: een huis met een tuin of in een natuurlijke omgeving waarvan je altijd gedroomd hebt. Je mag best een deel van je aardse fantasieën uitleven in deze sfeer, die ik de astrale sfeer noem. Het is een sfeer van zijn die vrijer aanvoelt dan de aarde maar die daar toch nog relatief dichtbij staat.

Er zijn ook mensen die moeite hebben gehad met het sterven op aarde. Zij hebben vaak wat meer tijd nodig om zich aan te passen aan het nieuwe leven. Soms duurt het een tijdje voordat zij werkelijk beseffen dat zij overgegaan zijn. Sommige mensen zijn door een langdurige ziekte geveld geweest en kunnen het idee dat ze ziek zijn nog niet kwijtraken. Ze kunnen nog niet echt geloven dat ze weer gezond en vitaal zijn en soms is het nodig dat spirituele gidsen met veel geduld de ziel helpen zich los te maken van het oude lichaam. Dat kleeft nog steeds aan de ziel, puur als idee, als gedachtevorm. Ook kunnen emotionele gewoontes of gedragspatronen zich blijven herhalen op astraal niveau, totdat de ziel ontdekt dat ze vrij is deze los te laten en zich open te stellen voor iets anders.  

Het kan ook zijn dat een ziel emotioneel nog sterk verbonden blijft met de aarde, bijvoorbeeld met nabestaanden. Je ziet dat vaak gebeuren als mensen plotseling worden losgerukt uit het leven, door ongelukken of rampen bijvoorbeeld, of als ze nog jong zijn en midden in het leven staan. Dit zijn situaties waarin de ziel zich nog helemaal niet klaar voelde om over te gaan. Het is sterven is dan min of meer traumatisch. Ook dan is er hulp beschikbaar aan deze zijde, deze is er constant. Vroeger of later zal de ziel tot aanvaarding en begrip komen. Er zijn altijd redenen voor een vroegtijdig vertrek uit de aardse sfeer. Sterven gebeurt niet toevallig.

Naarmate je langer aan de andere zijde verkeert, word je geest ruimer en weidser. Je laat het denken en voelen dat je op aarde gewend was steeds meer los. In wezen kom je steeds meer tot de kern van wie je bent, je ziel, de goddelijke vonk van binnen. Hoe meer je doordringt tot dat bewustzijn, hoe meer je onthecht raakt van je aardse persoonlijkheid en het leven op aarde. Je voelt een stroom van leven die dieper reikt dan dat. Je gaat contact maken met andere levens die je op aarde hebt geleid, incarnaties waarin je een ander aspect van je ziel belichaamde. Je wordt je bewust van de ruimte en de weidsheid van je eigen ziel, hoeveel je hebt meegemaakt, hoe groot je bent en hoe veelomvattend.

Als mensen op aarde dan contact met je maken, zullen zij een persoon voelen die wijzer en rijker is dan voorheen, omdat je dieper in de kern gekomen bent van je ziel. Je bent dan bezig de astrale sfeer los te laten en de geestelijke sfeer binnen te treden. Na je dood verkeer je meestal een tijdlang in de astrale sfeer, waarin je terugblikt op je leven en de daarin opgedane ervaringen verwerkt.  Er is echter een dimensie voorbij het astrale, die ik de geestelijke sfeer noem. Zolang je in de astrale sfeer verkeert, kun je vreugde zowel als somberheid ervaren. Je uiterlijke omgeving weerspiegelt hoe je je innerlijk voelt. De emoties waarmee je nog in het reine dient te komen, worden zichtbaar in je omgeving in als kleuren, landschappen en ontmoetingen. Het spreken in jullie esoterische literatuur over vele sferen van donker naar licht heeft te maken met deze astrale dimensie die je trouwens ook vaak in je dromen bezoekt, ’s nachts, als je je losmaakt van je fysieke lichaam.

In de astrale sfeer verdiep je je in de emotionele bagage die je hebt meegenomen uit je recente leven op aarde en hierbij ontvang je de hulp van spirituele gidsen. Er komt een moment dat je dit afrondt en er bovenuit stijgt. Je gaat over naar de geestelijke sfeer. Wat er dan gebeurt is ook een vorm van doodgaan, een loslaten van wat niet essentieel is, een nog dieper doordringen tot in de kern van wie je bent. Op het moment dat je overgaat naar de geestelijke sfeer, voel je pas echt de onmetelijke kracht die jou beweegt. Je voelt je één-zijn met God.

In deze sfeer van de Geest, de sfeer van de eeuwige jij, zetelt het Godsbewustzijn waaruit al het geschapene voortkomt. Maak eens contact met deze sfeer, hier en nu. Deze sfeer is niet ver weg, ze doordringt alles, zowel de astrale als de aardse sfeer, ze doordringt de hele kosmos. De aanwezigheid die je hier voelt is die van God zelf. Je kunt deze voelen als een diepe stilte, die tegelijk vol leven is. Uit deze bron, komt alles voort en alles keert ertoe terug. Wanneer je als ziel in het leven na de dood contact maakt met de geestelijke sfeer, kun je bewuste keuzes maken over je bestemming, bijvoorbeeld in de vorm van nog een incarnatie op aarde, of elders  in het universum. De stem van je ziel klinkt hier helder en duidelijk. Vanuit deze sfeer heb je ooit “ja” gezegd tegen het leven waarin je je nu bevindt. Probeer het gevoel van deze sfeer eens omhoog te halen. Hoe meer je tijdens je aardse leven je bewust bent van deze dimensie, hoe makkelijker het is te sterven en om daarna de astrale sferen los te laten. 

De dood is niets anders dan een overgang, één van de vele die je maakt. Geboren worden is een overgang. Leven op aarde kent zo vele momenten van overgaan en loslaten. Ga maar na. Het lichaam dat je nu bewoont is ooit heel klein geweest, een kwetsbare baby. Toch was jouw ziel, de goddelijke kern in jou, al in dat babytje werkzaam. Je werd volwassen, je werd opgeslokt door de eisen die het aardse leven aan je stelde en geconfronteerd met angsten en twijfels. Het bewustzijn van je goddelijke kern, je ziel, raakte op de achtergrond. Er kwamen echter momenten in je leven dat die dimensie zich weer opende. Vaak gebeurt dat wanneer je moet loslaten, afscheid nemen. Het kan zijn van een geliefde, een baan, een kind dat opgroeit.

Dit zijn overgangen die vergelijkbaar zijn met doodgaan, niet letterlijk, maar op innerlijk vlak. Je wordt gevraagd op diep niveau los te laten. Juist in deze momenten, kun je voeling krijgen met de realiteit van je oneindige Zelf, het goddelijk licht dat in jou brandt. Deze realiteit is er onvoorwaardelijk, ook al valt alles om je heen weg. En zo is het ook met het fysieke sterven. Als je dan durft los te laten, zal de dimensie van het eeuwige je omarmen en zul je je buitengewoon krachtig bewust zijn van wie je werkelijk bent. Bewust sterven is van een intense levendigheid, die voelbaar is voor de mensen die bij de stervende aanwezig zijn. Wanneer zij zelf ervaring hebben met ‘sterven tijdens het leven’, zullen zij oog hebben voor de diepe schoonheid en heiligheid van het stervensproces.

Doorheen alle overgangen die er zijn, van de fysieke geboorte en dood tot momenten van intens emotioneel loslaten tijdens je leven, is de belangrijkste vraag eigenlijk niet of je het overleeft, maar of je het contact weet vast te houden met je eigen goddelijke kern. Kun je voeling houden met de geestelijke sfeer, je oorsprong, de harteklop van de schepping? Het contact maken met die sfeer is de beste voorbereiding op de dood en wat daarna komt. Door nu al te beseffen dat de kern van wie jij bent niet afhangt van het lichaam waarin je woont, of de identiteit die je hebt in de wereld, ben je als het moment dáár is vrij om te gaan. Contact maken met de geestelijke sfeer is een keuze die je maakt. Dood gaan op zich brengt je er niet dichter bij. Na de dood ben je in veel opzichten nog dezelfde persoon, weliswaar met andere mogelijkheden en een weidser perspectief. Maar de cruciale vraag is dan ook: herinner je jezelf? Kun je contact maken met de tijdloze dimensie die door jou heen stroomt en jou wezenlijk bezielt?

Jullie zijn onvergankelijk, dierbare engelen van Licht. Geloof er in. Weet je getroost en gedragen in het uur van je dood, maar ook nu, terwijl je worstelt met de vragen van het leven. Om vredig te sterven, wordt er van je gevraagd je innerlijk te onthechten van alles wat je bindt aan het aardse leven. Oefen die onthechting steeds terwijl je leeft en je bent voorbereid op het sterven. Is het tragisch om je te onthechten terwijl je nog midden in het leven staat? Nee, het getuigt juist van enorme geestkracht. Wat betekent onthechting? Dat je oog hebt voor de essentie, dat je bijzaken relativeert, dat je geen onnodig emotioneel drama creëert en vreugde schept in de eenvoudige dingen. Oog hebben voor de essentie wil zeggen: bewust zijn van een dimensie die achter het direct waarneembare ligt, niet snel oordelen in termen van goed en kwaad en vertrouwen op een kosmische intelligentie die het menselijk verstand te boven gaat. Velen van jullie zijn gevangen in de koorts van het denken. Koortsachtig denken jullie na over het leven, hoe je problemen op moet lossen, wat je nog allemaal te doen staat. Jullie zijn erg gefixeerd op het ordenen van het leven door middel van je wil en je verstand. Onthechting betekent dat je jezelf in dat opzicht wat minder serieus neemt. Is dit tragisch? Nee, het brengt juist licht en luchtigheid in je leven. Het is juist door je overmatig vast te bijten in het leven, dat het leven een strijd wordt, moeizaam, zwaar. Onthechting brengt rust, humor en bedachtzaamheid. Door je bewust te zijn van de eindigheid van het leven, koester je het des te meer. Juist dan kan jouw goddelijke kern vanuit de geestelijke sfeer moeiteloos doorstromen naar je aardse realiteit. Als dat gebeurt, heb je de dood overwonnen, nog voor je sterft.

© Pamela Kribbe (overgenomen op deze website met haar toestemming)

www.pamela-kribbe.nl