Engelenpraat 10 over LIEFDE

Voor Rini, Hala en Clara en alle engelen en mensen van de hele wereld is hier een boodschap van de eerste en de belangrijkste orde – geef je over aan de liefde.

HOE DAN?! Veel te vaag allemaal!

Het is concreter dan je denkt. Je weet welke keuzes erbij horen.

 Is dat zo?! Oké. Laat ik dan gewoon maar ergens beginnen. Relaties. Ik vind het lastig om liefde te tonen – dat gaat zo ver dat ik het eigenlijk niet eens aan mezelf toegeef. Niet voel. Terwijl ik wel weet dat het er is, voor best een behoorlijke groep mensen, met een aantal uitschieters. Wat houdt me tegen? Tja, er zit een angst die ik me nauwelijks bewust ben. Bang dat liefde weerloos maakt. Dus speel ik er – nog steeds onbewust – een soort spel mee. Ik weet dat er liefde is – verberg die zorgvuldig – en speel vervolgens die liefde. Op die manier denk ik dan de kwetsbaarheid te ontlopen. En ondertussen kan er geen echt contact zijn. Ik vind het wel fijn en 'normaal' dat de ander die liefde toont, of in ieder geval het spel meespeelt. Het is een ingewikkeld spel, en het krijgt vorm in al mijn relaties. Ik geef om die-of-die, verberg het, en speel vervolgens dat ik om die-of-die geef. Of wend onverschilligheid voor. Toch herken ik het meteen bij een ander als het ‘echt’ is. Ik vind het moeilijk om hierover door te denken, het is pijnlijk en ik schaam me ervoor. Zoveel gemiste kansen, en waarvoor?! Om een waanbeeld. Alhoewel – de angst is echt. Het lijkt in deze wereld toch echt zo te zijn dat je met liefde altijd het onderspit delft, en alleen macht helpt om jezelf te beschermen. Of je te onderwerpen aan macht die zich voordoet, die jou kan beschermen.

Maar laten we het even bij die liefde laten. Ik houd het zo verborgen dat ik er maar zelden iets bij kan voelen. Soms even, iets ervan, bijvoorbeeld op de preekstoel, voor de mensen voor me. Dat is veilig, van een afstand. En het is ook niet direct míjn liefde, maar die van God. Wat kan er allemaal mis gaan, als ik het wel los zou laten? Laten we even mijn onbewuste aan het woord laten: ‘Ik zou een brabbelend zwak wezen worden, door iedereen geminacht, een deurmat, ze zouden zich niets meer van me aantrekken (doet me denken aan oude huwelijksproblemen) Ik zou heel veel pijn te verduren krijgen, want alles komt dan direct binnen, alle beledigingen, alle niet-liefde. Ik zou ook belachelijk zijn, anders dan anderen. Ze zouden me overal voor gebruiken, want ik zou alles doen, geen eigen wil meer hebben, het de ander altijd naar de zin willen maken, ten koste van alles. Liefde is dus ondergeschikt zijn. Jezelf helemaal wegcijferen. Opoffering. Wie wil dat?! Ik niet.’ Ik begrijp dat dit allemaal overwegingen van het onbewuste zijn. Die ooit heeft geleerd dat liefde opofferen betekent. Die denkt dat liefde wegstoppen levensreddend is. en zich dus vergist.

Dank jullie wel

Er is niets om niet lief te hebben… dat zinnetje bleef ik maar steeds horen. En het besef nu, dat die terughoudendheid om je hart te openen, gevoelens te laten stromen, ook heel sterk verbonden is met OORDELEN. ‘Díe is het niet waard. Die doet het verkeerd. Dat kan toch niet, dat mag toch niet.’ Alsof liefde bij volmaaktheid zou horen, voor minder doe ik het niet. Misschien wordt die hemel daarom ook meestal als ‘volmaakt’ gezien, zou zomaar kunnen. Het idee dat je ook het Onvolmaakte lief kan hebben kende ik in theorie wel, maar nu werd het ineens wat meer werkelijkheid. Alles is levenskracht. Je kan het betreuren dat het fout gebruikt wordt, in de verkeerde kanalen belandt, maar je afkeren van de levenskracht is je afkeren van het leven zelf. In de kern is de levenskracht aanwezig, en dat overlapt niet helemaal de goddelijke liefdeskracht. Hoe dat precies zit, weet ik niet. Deze aardse levenskracht is explosiever, meer ongericht. Levenskracht is te vaak verbonden met geweld, met angst en verdriet. Het wordt tijd om het te verbinden met de liefde. Ik werd ook wel verdrietig, van al die beschadiging van de levenskracht. In mij, in anderen, in de wereld. In de meditatie voelde ik ineens heel even een verbinding met de levenskracht van alle levende wezens, een geweldige stroom van leven, dat zijn de momenten dat ik besef hoe blind/slapend we toch eigenlijk door het leven gaan, hoe alléén ook – omdat we, of liever gezegd ik, hier geen weet van heeft. Alsof we hier allemaal leven als een soort schaduwen van wat we echt zouden kunnen zijn. Het bestaat!

Lieve gids. Wil je me nog meer vertellen over de liefde?

Leven is: liefhebben. Liefhebben is: die bron van liefde in jezelf laten stromen, het licht van de liefde door je hele lichaam en je hoofd laten spelen, dan breng je het licht van de hemel op aarde. Dat doe je al, maar tot nu toe weet je nog niet hoe je het ook aan jezelf kan geven. Alsof je met die bron het land van de buren vruchtbaar maakt, en je eigen land dor laat. Het kan alletwee! Hebben wij het goed uitgelegd?

Duidelijk, maar heel moeilijk…

Ja, dat begrijpen we, maar meer omdat het zo onbekend voor je is. Het is namelijk het allergemakkelijkste. Het is veel moeilijker om die liefde voor jezelf af te sluiten. Iedereen water te geven, behalve jezelf. Misschien kan je je voorstellen dat wij, hier, vol liefde zijn. Kan je dat? Probeer het eens te voelen. Wij geven je alletwee een arm, wij zijn je lichtzusters, Hala en Clara. Wij zijn net als jij. Laat het smelten. Jouw liefde is niet anders dan de onze. Wij zouden het niet eens allemaal weg kunnen geven, wij doen wat we het beste kunnen: stralen. Omdat we beseffen dat we zelf een deel van het licht zijn. Dat ben jij ook! Niemand kan dat verduisteren. Voel wat er nog in de weg zit. Wat je tegenhoudt. Er is genoeg! Teleurstelling, boosheid, verdriet, zoveel emoties. Het licht mag het allemaal verlichten, zacht maken, warm. Zoals jij dat bij een kind zou doen, of iemand anders, wie dan ook, die jouw liefde nodig heeft. Het is precies hetzelfde! Doe dat ook voor jezelf!

Die grote liefde van jou is meteen al, in de baarmoeder, op de achtergrond geraakt. Dat overkomt bijna ieder mens. Toen was je klein en weerloos. Sindsdien zoek je. Maar je bent nu groot en wijs. Je mag die liefde weer bevrijden, en aan jezelf schenken. Dat wat ooit nodig was om jezelf te beschermen, heeft zich later tegen je gekeerd. De liefde mag er weer zijn. Niet als een soort gevaarlijke laserstraal voor een ander, maar je mag zelf zijn als de zon, die straalt voor iedereen. Dan kan niemand het je meer afpakken. En de zon kan wel tegen een stootje. Als iemand jouw licht niet wil, maakt niet uit, dan keer je je gewoon een halve slag om, en schijnt weer vrolijk verder.

Wij zijn hier voor je. Geef ons de kans om je te helpen die zon te worden die je dus al bent. En zonnen mogen ook huilen, of verdriet hebben, maar het verduistert hun licht niet. Ze accepteren het van zichzelf, alles is goed. Niets is verkeerd. Niets hoeft anders.

Wij willen graag verder met jou door het leven dansen. Zonder ooit nog iets te MOETEN. Wees zacht en lief voor jezelf. Je bent zwaargewond geraakt door het leven. Dat is niet niks. De tijd van flink-zijn is voorbij. Laten we gezellig met elkaar voor jou gaan zorgen! Voel je buik, je borst, stuur er liefde naartoe. Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen liefde. Het is van jou. Anderen mogen meegenieten, maar het IS van jou. Geef het niet alleen maar weg allemaal. Dat is gewoon een noodlottige vergissing. Wegcijferen is goddeloos. Het is niet-liefde. Het laat je leeg en dor achter. Maar daar, diep in jouw hart en ziel, is het nog altijd, en het stroomt….  Deel het, schijn, maar geef niet al je licht weg. Het is JOUW licht. We geloven dat de boodschap nu wel is overgekomen. We houden verschrikkelijk veel van je. 

In de liefde gaat het om de waarheid, om het vergroten van geluk van mensen. Geluk is een moeilijk begrip, vooral in deze tijd. Alles moet je tegenwoordig uitleggen, omdat er met alle mooie, goede, grote begrippen een groot spel gespeeld wordt, en ze allemaal een platte bijbedoeling hebben gekregen, waardoor de diepte, als je niet oppast, verloren gaat. Geluk is… (jawel, daar istie weer) liefde voelen, liefde geven. Er is nog maar een enkeling die werkelijk weet wat dat is. Dat heeft niets met deze tijd te maken, dat is altijd zo geweest. Het heeft te maken met de teerheid ervan. Menselijke liefde is als een tere bloem, met ragfijne blaadjes, prachtige kleuren en een heerlijke geur. Die geur verspreidt zich over de hele omgeving, iedereen binnen haar invloedsfeer snuift diep en voelt onmiddellijk het verschil. Zo’n geur is heilig. Maar het is een afgeleide van de bloem zelf, en hoe gemakkelijk raakt die beschadigd, plat getrapt, geknakt… Zo is het ook met de liefde. Ieder mens komt op aarde met zo’n tere bloem, vaak met het heilige voornemen (en in ieder geval met de heilige opdracht) om die bloem te laten groeien, te koesteren, te doen wat nodig is om elke beschadiging zorgvuldig te helen.

En wat gebeurt er? De bloem raakt vertrapt, verpletterd onder de zwaarte van het aardse bestaan. En we kunnen er niets aan doen, lijkt het. Wie geluk heeft vindt hier en daar nog een sprietje; een beetje geluk, een beetje liefde. Daar zijn ze blij mee, en terecht. Dat er zoveel méér is, wie kan het ze laten zien? Wie weet het nog? Wie voelt het in zijn of haar hart? Zij die de liefde voelen groeien, worden door de mensen die liever vergeten, gemeden. Of op een veilig, ver voetstuk gezet. Die mensen reageren allergisch op de geur, omdat het verwijst naar een diep verlangen, een diepte van de ziel die ze vanuit hun verdriet, hun gekwetstheid, niet meer willen zien, niet meer willen voelen. Dat is het grote probleem van nu: de weigering om nog langer de diepte te beléven, de pijn ervan, het gemis, de geplette bloem te zien, en te wanhopen of die nog ooit weer overeind kan komen, tot leven kan komen.

En laten we toegeven: het is ook niet gemakkelijk. Het voelt allereerst eenzaam, verdrietig. Het is gemakkelijker om aan de oppervlakte te blijven, en te kijken naar de mooie bloemen buiten in de tuin, naar gespeelde emoties in TV-soaps of de iets diepere, in emo-TV, waar kinderen hun ‘ware’ vader of moeder vinden, of geliefden elkaar in de armen vliegen. Als we dan huilen, huilen we om onszelf. We voelen en zien weer even een glimp van die echte liefde. En huilen omdat we die zijn kwijtgeraakt. We huilen om de geplette bloem. Er zal nooit een ‘echte’ vader of moeder komen, die de zorg voor de bloem van ons over zal nemen, er is er maar één die dat kan, en dat ben je zelf. Want zolang je hier op aarde leeft, heb je de verantwoordelijkheid over jouw eigen bloem, over jouw eigen vermogen aan liefde. Raap al je tederheid, al je zorg, al je moed en aandacht bij elkaar, bid om hulp en kijk naar je gekwetstheid, je moedeloosheid, verdriet, boosheid. En ontdek de liefde, die daarachter ligt te wachten. Ontdek dat de bloem, waarvan je dacht dat die nooit meer zou kunnen bloeien, onder jouw aandacht en zorg transformeert. Er komen nieuwe blaadjes, een nieuwe knop ontwikkelt zich, die oude stengel blijkt nog genoeg levenskracht te bezitten om jou opnieuw de gave van de liefde te schenken. Nu weet je, dat je voortaan goed voor jouw bloem zal zorgen. De geur verspreidt zich, door je lichaam, naar je omgeving. Jouw liefde verandert de wereld.

Je hart mag en kan overvloeien van liefde. Het wordt tijd. Tijd dat je je potentie gaat leven. Laat je niet langer afleiden. Voel je hart, en leef daaruit. Het is zo simpel. Daar zit de ware kracht, en het is een geweldige kracht, die het fysieke, het emotionele en het mentale én het geestelijke doordesemt en tot ongekende hoogten brengt.

Gisteren voelde je iets wat je nog niet eerder zo diep gevoeld hebt – het gemis. Dat kon, omdat je klaar was voor liefde, gemengd met ‘nare’ gevoelens. Daar ben je weer een beetje voor teruggeschrokken. Toch moet je het met me eens zijn, dat het gemis helemaal niet zo naar was om te voelen. Het is er gewoon, als je het accepteert. Dat oude beeld speelt nog steeds een beetje op: liefde is geluk. Dat is ook waar, maar anders waar. Zoals je de keerzijde accepteert van het eten van die lekkere chocola: het levert je ook extra kilo’s op. Liefde levert ook intensere andere gevoelens op. Met de liefde krijg je een dieper gevoel van gemis, van de liefdeloosheid die zo vaak heerst op deze aarde. Moet je het daarom maar laten? Nee, want dan verzaak je je opdracht. Die is niet: meehuilen met de wolven in het bos, die is: de liefde hier op deze aarde versterken. Het is dus heel belangrijk om dit aan alle kanten te verkennen, door middel van emotioneel werk, dit gesprek, nadenken, op je dromen letten, erover praten – kortom, je doet het goed. Het is een oud hardnekkig kinderlijk patroon, om je eigen diepe gevoelens van liefde maar achter slot en grendel te stoppen, want het curieuze is, dat liefde ongehinderd laten stromen je ook meer van mensen isoleert: je wordt anders dan zij. Als klein kind kan je je dat niet permitteren, maar die tijd is toch echt al een poosje voorbij. Nu ga je ontdekken dat het oude patroon je uiteindelijk nog veel meer van mensen geïsoleerd heeft, omdat je gevoelens verborgen zijn gebleven. Hoe kan er dan ooit iets genezen? De kwaal wordt alleen maar erger. Het enige ‘voordeel’ is dat je net zo bent als alle anderen. Je verliest niets, als je dat oude patroon opgeeft. Je bent niet meer bang voor je gevoelens, zoals vroeger. Het zal je leven uiterlijk bezien niet radicaal veranderen, tenminste niet ineens. Het is vooral een innerlijke verandering, die jou alleen maar meer levend en dus meer gelukkig zal maken. Ik ben bij je om je te helpen, je engelen en gidsen zijn bij je om je te helpen, we beseffen dat het een belangrijk moment is. Ga ervoor schat!

Lieve Gidsen. Bedankt voor jullie hulp op deze fijne dag.

Jij hebt je vandaag goed gehouden. Je was weer meer je oude, vrolijke zelf. Dat verrast sommige mensen, ze weten niet zo goed hoe daarop te reageren. Maar het is wel goed. Het helpt ze om zelf meer vrolijkheid te vinden.

Verder is het belangrijk dat je je regelmatig concentreert op het hart. Het is gemakkelijker voor je, om het afgesloten te houden, tenminste, zo lijkt het. Er is weinig liefde en licht om je heen – niet dat mensen niet willen, ze zijn er gewoon ver van verwijderd. Het is moeilijk om daarin voorop te lopen, zeker voor jou, die altijd het idee had dat ze helemaal niet wist wat liefde was. Het was meer, dat jij beter besefte dan de meeste anderen dat er iets ontbrak. Het is een misvatting, dat je eenzamer wordt als je de liefde meer laat stromen, je hart opent. Dat is een oude kinderlijke ervaring, die nu niet meer geldt. Dus oefen erin, want dat weet je allemaal allang, nu de praktijk nog. Zoek de vreugde. Dans door het leven, letterlijk is wat lastig, maar figuurlijk moet het zeker lukken. De hoofdzaken zijn: liefde en vreugde. En misschien wat minder eten. Dag schat.

Dank jullie wel.

--> vlg blz